Ziekenhuisbezoek

De grond doet me denken aan after eight; mint groen met zwarte vlekken. De ingang is vernieuwd, maar de geur van handalcohol en latex handschoenen is onveranderlijk. Nu niet door de personeelsingang aan de achterkant van het ziekenhuis, maar door de patiënten deur, waar gastvrouwen ons al staan op te wachten om de weg te wijzen.
Gastheren en -vrouwen, de vrijwilligers waarop het ziekenhuis draait. Gratis arbeid, niet de meest essentiële misschien, maar wel een van de belangrijkste. Ze verwelkomen ons met een glimlach, helpen ons de route te vinden die we zoeken, en nemen een deel van de zorgen weg door aanwijzingen te geven. Zo kunnen wij ons focussen op waarom we hier eigenlijk zijn.

Als ze weg gaat voor de scan, zit ik naar de vloer te staren, die mintgroene vloer met zwarte stukjes. Ik wil mijzelf afleiden, even langsgaan op het laboratorium, even doen alsof het als vroeger was. Maar ook het lab heeft niet stil gestaan. Verloren klanten, weer een fusie, hun toekomst is hoogst waarschijnlijk onzeker. Hetzelfde gezeik, zeven jaar eerder al doorgemaakt. Nee, geen zeven jaar, inmiddels al tien jaar geleden. Het voelt als een cliché, maar waar blijft de tijd?

Zo snel als de tijd doorgaans lijkt te gaan, sluipt hij nu voorbij zolang ze voor de scan weg is. De essentiële medewerkers van het ziekenhuis komen langs met een grote kar met diverse kannetjes en pakken melk.
"Wilt u een kopje koffie?"
Een man met grijs haar lacht vriendelijk naar me. Alsof hij me vertellen wil dat het makkelijker wordt naarmate we hier vaker zijn, of dat het allemaal wel goed komt, of misschien dat hij weet waar we doorheen gaan, en begrijpt dat hij niets meer te bieden heeft dan een kopje warm water, maar in gedachten toch met ons meeleeft.
Misschien weeg ik teveel aan het geheel en bedoelt hij niets meer dan me een kop koffie aan te bieden. Dankbaar neem ik de koffie aan en zonder cape vervolgt hij zijn weg door het ziekenhuis.

Al snel nadat ik de koffie naar binnen heb gegoten komt ze terug van de scan. Ik wil het haar niet aandoen haar mee te slepen en er maar ongemakkelijk bij te staan als ik mijn oude collega's spreek. Door de lange, witte gangen terug naar de auto. De auto die ik kon kopen omdat ik nu wel een eerlijk salaris verdien, in een organisatie die niet hoeft te rusten op de goedheid van anderen, omdat ze wel betaald worden naar wat ze leveren. Men zou kunnen zeggen dat ik met die laatste promotie juist extravagant verdien... Het andere einde van het extreme.

Ironisch genoeg doet dat geld helemaal niets als het om je gezondheid gaat.


-VLH