Hallo babyboy!

Wat een bevalling..
6 januari is ons 2e zoontje geboren, wat zijn we trots en verliefd. Hij doet het super goed, en ik ben lichamelijk ook in orde. Mentaal is het een ander verhaal.. Daarom ga ik het even van me afschrijven, stukje verwerking.

De mensen die mij al langer volgen hebben vast het verhaal van m’n eerste bevalling gelezen. Een droom bevalling eigenlijk, thuis in bad, binnen 8 uurtjes. Nu weet ik dat elke bevalling anders is natuurlijk, maar we hoopten op een soortgelijke ervaring.

Woensdagavond rond een uur of 11 begonnen de weeën. Om de 6/7 minuten, en ik moest ze eigenlijk vanaf het begin al weg puffen. Anderhalf uur aangekeken, en toen de verloskundige gebeld. Die kwam direct onze kant op, aangezien het de vorige keer zo snel ging zou het nu zomaar weer snel kunnen gaan.. Daarna beide moeders gebeld, die naar ons huis zouden komen om er te zijn voor de oudste. Zo hoefde hij niet uit logeren, maar hoefden wij ons ook geen zorgen te maken mochten er dingen gek lopen.

Rond 1 uur was de verloskundige er, hartje van de baby werd gecheckt, mijn bloeddruk en temperatuur gemeten & daarna lekker rustig zitten kletsen terwijl ik weeën opving. De oma’s waren ondertussen ook gearriveerd, en de oudste was ook beneden. Met z’n 14 maandjes gewoon midden in de nacht klaar wakker, alsof hij doorhad dat er wat spannends stond te gebeuren. Manlief was druk bezig het bevalbad op te zetten en te vullen, en ik was aan het rondlopen terwijl de frequentie van de weeën flink toenam.

Rond 2 uur ging ik het bad in, heerlijk die warmte! De weeën waren gelijk een stuk beter te doen. De oma’s gingen de oudste naar bed brengen, en ik zat lekker in m’n bubbel. Een uurtje ging voorbij, en ik kreeg persdrang. De verloskundige voelde in het bad hoever de ontsluiting was en het leek erop dat ik al 9 cm had! Er zat nog wel een randje aan de voorkant, maar met rustig mee duwen zou het goed moeten gaan. Dus luisterde ik naar m’n lichaam en elke keer dat ik persweeën had duwde ik wat mee. Alleen leek er niet echt wat te veranderen, dus rond 4 uur even uit het bad gestapt om de ontsluiting te checken.. 5 cm. Hoe dan? Dus ik mocht niet meer mee persen, alleen nog maar weg puffen. Persdrang is iets natuurlijks, iets wat je lichaam eigenlijk zelf doet.. Weg puffen is een hel. Maar ik deed m’n best. De kleine man bleek een sterrenkijker te zijn, en dan kun je dus al veel te vroeg persdrang krijgen.

Even uit bad gebleven, in de hoop dat de zwaartekracht ervoor zou zorgen dat de baby rustig zou zakken en de ontsluiting verder zou vorderen. Zo ging er een uur of 2 voorbij, en toen weer de ontsluiting gecheckt. 5,5/6 cm. Ik was kapot van het weg puffen en het leek erop alsof die baby gewoon niet wilde komen! Je bent zó hard aan het werk, en voor je gevoel voor niets want er zit gewoon geen schot in de zaak. Dus werd er besloten naar het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat die knoop werd doorgehakt moest ik keihard huilen, echt oncontroleerbaar huilen. Alle spanning kwam er even uit. En toen was het go-time. Knop omzetten en gaan.

De oudste werd ook weer wakker door alle geluiden in huis, hij moest zo hard huilen toen wij vertrokken. Ik stapte ook hard huilend de auto in.

Gelukkig was er plaats in het ziekenhuis om de hoek, dus binnen 20-25 minuten nadat de knoop was doorgehakt stapten we het ziekenhuis binnen. Daar werden we heel vriendelijk ontvangen en begeleid, duidelijk uitgelegd wat de planning was. Ik kreeg een ctg om te kijken hoe de baby het deed, een band om de wee sterkte en frequentie te kunnen zien, en er werd een infuus geprikt. Na 5 uur pers weeën weg puffen was ik gesloopt en toe aan pijnstilling.

Er werd een echo gemaakt om te checken hoe de baby lag, inderdaad een sterrenkijker. En de ontsluiting was in het ziekenhuis nog steeds maar 6 cm. De band om de weeën te registreren wilde niet mee werken, dus gingen ze inwendig een lijntje plaatsen. Super naar gevoel, duurde ook ontzettend lang voordat dat ding goed zat. En toen kreeg ik EINDELIJK een morfine pompje. Daar was ik aan toe, echt niet normaal. Tussen de weeën door kreeg ik meer rust door de pijnstilling, ik zakte zelfs af en toe weg. De verloskundige werd ondertussen weg gebeld, maar ze zou heel snel weer terug komen. Prima, het ging toch nog wel even duren.

We kregen een ontbijtje, super lief. Maar ik kreeg amper een hap door m’n keel. Opeens merkte ik dat de morfine niet meer leek te werken want de weeën werden weer écht pijnlijk. En opeens voelde ik het hoofdje drukken. Ik raakte in paniek, dit was niet meer weg te puffen. M’n lichaam begon te trillen en te persen. Ik begon te gillen en te schreeuwen, en het gekke was dat ik me er volledig bewust van was. Ik HOOR mezelf, ik merk dat ik in paniek ben, en toch kan ik mezelf niet rustig krijgen. Ik bleef maar roepen ‘dit gaat niet goed, hij komt al, haal iemand, ik weet niet wat ik moet doen’. Manlief is de gang op gegaan om iemand te zoeken, de verpleegkundige kwam gelijk mee maar die moest nog wel de verloskundige van het ziekenhuis gaan bellen.. Ik dacht dat ik dood ging, hoe overdreven dat ook klinkt.

De verloskundige kwam, en ik was nog steeds hysterisch. Heb ook meerdere malen sorry gezegd, maar ermee stoppen lukte gewoon niet. Ze checkte de ontsluiting en opeens had ik volledige ontsluiting. Binnen 1 uur.. Al die tijd alles moeten weg puffen en opeens mocht ik volle gas gaan. Het persen zelf ging goed, ondanks de paniek. En toen mocht ik hem aanpakken.. Hij was er! Binnen 7 minuten persen. Bi-zar. Hij huilde niet gelijk, dus mijn paniek bleef nog hangen. Maar de ontlading toen hij eindelijk (na nog geen 10 seconden, maar voelde als een eeuwigheid) huilde.. Ik begon te huilen, te trillen, ik was helemaal de weg kwijt.

Uiteindelijk is hij last-minute nog naar de goede positie gedraaid, maar wel als Superman ter wereld gekomen -z’n handje tegelijk met z’n hoofdje. Ik ben er verder zonder hechtingen vanaf gekomen, dat is wel bijzonder na zo’n vlotte uitdrijving en Superman bevalling. De kleine man is ook helemaal in orde, doet het super goed. Maar ik merk dat ik mentaal echt wel even wat moet verwerken. Vooral het laatste stukje van binnen 1 uur naar volledige ontsluiting & de paniek die ik voelde.

We hebben een uur heerlijk met z’n drietjes mogen relaxen en onze kleine man mogen bewonderen voordat ze hem gingen wegen etc. Een flinke kerel met 4,2 kg en 54 cm! En toen kwam mijn eigen verloskundige de kamer binnen, ze heeft gewoon de bevalling gemist! Ze verwachtte ook niet dat het nu wel opeens zo snel zou gaan, ik ben gewoon een apart geval haha. Waarschijnlijk kon ik door de morfine wat ontspannen, wat de ontsluiting heeft geholpen & dan in combinatie met de wee opwekkers.. De kleine man z’n temperatuur was iets te laag, en ik moest eerst nog even plassen en douchen, maar om 2 uur s’middags kregen we te horen dat we lekker naar huis mochten.

Ondertussen zijn we een week verder en lijkt alles een beetje te bezinken. Weer onze draai vinden met een 2e kindje, als gezin van 4. De oudste vind het elke dag wat interessanter, komt steeds vaker kijken bij de baby & troost hem op zijn manier. Verliefd op m’n mannen. Lichamelijk voel ik me prima, daar zit een beetje het gevaar in. Ik doe misschien iets teveel, moet echt wat gas terug nemen voordat m’n man weer moet gaan werken en ik dan pas merk hoe moe ik eigenlijk ben. Voorlopig zitten we in een lekkere flow met z’n 4tjes. Ben heel benieuwd hoe het straks gaat als manlief aan het werk is en ik een dreumes van 15 maanden moet combineren met een baby. Maar ook daarin gaan we onze weg weer vinden, alle vertrouwen in. Ietwat chaotisch en minder georganiseerd misschien, maar zolang er 2 gezonde & blije kindjes hier in huis zijn doen we het goed toch!