Wat een bevalling!

Letterlijk! We zijn afgelopen maandag (hele) trotse ouders geworden van een prachtige zoon.

Ik heb een hele fijne/goede bevalling achter de rug, maar wil het toch even van me afschrijven. Toch een stukje verwerking, want het blijft een ingrijpende gebeurtenis die je leven compleet veranderd.

Het begon zondagavond. Manlief zat nog rustig wat te werken aan de keukentafel en ik zat lekker dik te wezen op de bank. Netflix aan, voetjes omhoog. Rond half 8 begon ik wat krampjes te krijgen, nu had ik al anderhalve week last van voor weeën, dus ik was niet direct alert. Tot ik merkte dat ze eigenlijk vrij snel achter elkaar kwamen. Dus begonnen met timen, maar heel lang heeft dat niet geduurd.. Om 8 uur hoorde en voelde ik een *knak* en uit een reflex sprong ik omhoog. Gelukkig maar, want hallo vruchtwater! En niet zo’n beetje ook haha, het leek wel een scène uit een of andere Hollywood film.

Manlief schrok ervan, en ik ook! Holy shit.. We zijn echt begonnen! Een lading handdoeken werden uit de kast getrokken en ik probeerde zo voorzichtig mogelijk naar boven te huppelen. Manlief met de dweil er achteraan.. Geen Hollywood film misschien, eerder een romantische komedie. Maargoed, ik nog even de douche in, en daarna de verloskundige gebeld. Omdat de weeën nog niet mooi regelmatig kwamen (tussen de 2/10 minuten), afgesproken dat we het even zouden aankijken. Bij bloedverlies, of regelmatige weeën, of twijfels moest ik weer terug bellen. Schoonmoeder en moeder gebeld & verteld dat we begonnen waren, beste vriendin een appje gestuurd dat er bijna sushi besteld kon worden..

Oké.. Dus nu hebben we wat tijd te doden! Ik stelde voor om een potje te gaan kaarten samen, zo waren we toch bezig maar wel samen & niet allebei met wat anders. Dit ging een paar rondes prima, ik zat op een vuilniszak op de stoel om het nog steeds lekkende vruchtwater op te vangen. Heel charmant. Tussendoor de weeën timen & opvangen. Eerst zittend, uiteindelijk merkte ik dat staand prettiger was. Tijdens een wee merkte m’n man opeens op dat er nu bloed bij was, dus maar weer de verloskundige bellen! Ondertussen waren de weeën ook een stuk regelmatiger geworden, constant rond de 4/5 minuten & dat een half uur ongeveer.

Om 10 uur kwam de verloskundige aan & gingen we kijken naar de stand van zaken. Ik had al 5 centimeter ontsluiting en de kleine man lag er goed voor! Dus ze besloot te blijven, het zou weleens snel kunnen gaan.. Manlief mocht de kraamzorg gaan bellen, voor assistentie bij de bevalling & daarna het beval bad op gaan zetten in de woonkamer. Ik liep ondertussen rustig door het huis, af en toe leunend en zuchtend tijdens een wee, maar ik bleef lekker mobiel. Rond 11 uur was de kraamhulp er, en rond 12 uur mocht ik in bad stappen nu er al een goede laag water in stond!

Dit was echt even een hemels gevoel. De verzachtende werking van het warme water, oef, heerlijk! Manlief kwam er naast zitten, en zo ging het een tijdje door. Wee weg zuchten, even bijkletsen, wee weg puffen. Ik moet zeggen dat de weeën me ontzettend mee vielen. Ik kon ze goed wegpuffen! Hij kwam in de verte aan, bereikte een hoogtepunt & zwakte weer af. Zo om de 4 minuten ongeveer, was prima te doen. Na een uurtje in het water moest ik plassen, dus met die dikke buik het water weer uit! En nu we er toch uit waren, gelijk de ontsluiting nog maar eens checken.

Hallo 8 centimeter! Dat was fijn om te horen, er zat echt progressie in. Wel voelde ze dat de vliezen aan de onderkant nog niet gebroken waren, dus vroeg ze of ik dat wilde doorprikken of aankijken. Yes, prik maar door. Dan kan de baby nog verder zakken en gaan we hopelijk snel naar de 10 centimeter. Wat een gek gevoel was dat! Er kwam echt weer een plons water uit.. En ik dacht dat ik al bijna leeg was, nou niet dus. En vanaf dat moment werden de weeën ook weer sterker, dus gauw het bad weer in.

En weer ging ik m’n bubbel in, eigen wereldje, alleen ik, mijn man & m’n lichaam die keihard aan het werken was. Op een gegeven moment zei de verloskundige dat ik rustig mocht mee duwen als het gevoel kwam. Maar dit vond ik best wel eng. Ik was bang dat ik nog niet op de 10 centimeter zou zitten & compleet zou uitscheuren als ik nu al begon mee te persen. Dus besloten we weer uit het bad te gaan om de ontsluiting te checken. Dit was erg pittig.. De weeën kwamen een stuk sneller achter elkaar dus ik had weinig tijd om weer bij te komen, en ze waren een stuk heftiger. Ik raakte een beetje in paniek omdat het even te snel ging, maar gelukkig een strenge verloskundige die me uit de paniek trok!

We zaten op een goede 9 centimeter, en na 3 weeën op de bank haalden we de 10! Dus gauw het bad weer in, en laten we eens een kindje ter wereld gaan brengen! Rond 10 over half 3 mocht ik echt gaan persen. Super raar gevoel, maar fijn dat je iets met de pijn van de weeën kunt. Af en toe op handen en knieën, af en toe op m’n rug. Maar in het water blijf je zulke bewegingsvrijheid hebben, dat is echt een toevoeging op dat moment!

En toen kwam.. De ring of fire. Ik voelde zijn hoofdje voorzichtig komen, en mijn hemel.. BURN BABY BURN. Ik dacht dat ik gek werd, wat doet dat zeer! En dan zakt zo’n wee weg, en blijft dat hoofdje ‘staan’ waardoor je er nog meer van bewust bent. Nee dat was geen pretje haha. En toen mocht ik niet meer voluit persen, maar werd het in stukjes persen. Dat ging me beter af voor mijn gevoel dan het voluit persen. En opeens voelde ik een *plop* en was de druk weg. ‘Je mag hem aanpakken hoor’ zei de verloskundige. En mijn reactie was ‘huh, is hij er nu al?’

Dus om 03.27 uur heb ik mijn kindje gepakt en rustig boven water gehaald, naar mijn borst. Wat een bizar & bijzonder gevoel was dat. Emotionele ontlading tot de max. En toen werd het weer even spannend, want meneer reageerde niet zo goed. Eigenlijk zou papa de navelstreng doorknippen, nadat deze was uitgeklopt. Maar daar was even geen tijd voor, snel werd hij afgeklemd en doorgeknipt door de verloskundige en op de bank gelegd. Er zat wat water in zijn longetjes, wat ze eruit ‘zoog’ & na een paar minuten kwam daar dat heerlijke geluid.. Wat een gegil! En wat een ontlading! Alles was goed met ons mannetje, en we kregen hem direct weer terug op de borst in het bad.

Zo hebben we zeker een kwartier gezeten, elkaar even ‘ontmoeten’. Daarna ging de baby naar manlief en werd ik gecheckt, want er moest ook nog een placenta geboren worden. In bad was het allemaal niet zo lekker te zien, dus weer verplaatsen naar de bank. En zo’n 10 minuutjes later kwam ook de placenta er netjes uit. De kleine man werd gewogen, en daarna weer op m’n borst gelegd. En de rest ging in een soort roes voorbij.

Direct was de pijn vergeten, heel cliché, maar het was echt zo. Ik kon alleen maar staren naar dat mannetje wat bij me lag. Tussendoor ben ik nog gehecht, 5 hechtingen waren er nodig, maar daar heb ik eigenlijk niets van gevoeld.. Want nogmaals, ik zag alleen dat kleine ventje.

Het was een vlotte bevalling, van zo’n 8 uurtjes in totaal! Het is me reuze mee gevallen, en het is het ook gewoon waard. Ik zou zo’n bevalling zeker nog een keer doen, of zelfs nog een keer of 6 haha. Al had ik het niet gekund zonder manlief, die was echt mijn steun en toeverlaat, is geen moment van m’n zijde geweken.

En nu zijn we al 3 daagjes verder, en lijkt het alsof het nooit anders is geweest. Alles draait om onze mini, en leven we compleet volgens zijn ritme. Weinig slaap, kloven op m’n tepels, vrij ongemakkelijk kunnen plassen en zo kan ik nog wel even doorgaan.. maar ik kijk weer naar dit prachtige mannetje, wat melk dronken op m’n borst ligt.. En jeetje wat maakt dat het allemaal waard!