handen in het haar

soms weet ik niet hoe ik het moet uitleggen, wat ik denk, wat ik voel of wat ik doe.

je zou denken dat je na wat jaartjes therapie je toch wel eindelijk genezen zult zijn... dat je weer helemaal "normaal" bent. echter voor mij geldt dat niet. het lijkt wel of ik mezelf dwarsboom en niet verder wil. is het dan echt zo dat ik mijn eigen saboteur ben?

begrijp me niet verkeerd, ik ben van een lange weg gekomen en zie ook dat vooruitgang heb gemaakt en ja ik ervaar nu ook soms geluk en blijdschap, maar er is nog altijd die verdomde zwarte sluier die neerdaalt op momenten dat ik het eigenlijk helemaal niet verwacht. er is gewoon geen peil op te trekken.

ik ben gelukkig niet suïcidaal meer, de gedachtes zijn er wel maar de stap naar uitvoeren is enorm groot en dus nu niet van toepassing. alleen mijn zelfbeschadiging is er regelmatig, als ik dan de pijn voel is het vaak een opluchting. ik heb van mijn vriend een knuffel egeltje gekregen, hij adviseerde mij dat als ik die drang had dat ik dan daar maar in moest knijpen. alleen dat kan ik niet, ik projecteer gevoel in dat egeltje en ik wil hem geen pijn doen.

ik vind mezelf een raar persoon, iemand die eigenlijk nergens echt tussen past. ik gedraag me soms heel erg kinderlijk, de andere keer heel afstandelijk. ik kan zomaar intens verdrietig zijn terwijl er niks is gebeurt of juist enorm chagrijnig en zelfs oneerlijk kortaf.

ik weet wel dat als ik heel eerlijk ben ongelukkig ben met mezelf. begrijp me niet verkeerd, ik hou heel veel van mijn vriend, hij is echt mijn rots. maar ik ben zo bang dat ik hem de afgrond in sleep en ik geen goede partner voor hem zal zijn.
daarom is het aan mij om er alles aan te doen om weer zo gezond mogelijk te zijn. ik heb me weer aangemeld bij ggz instelling. hopelijk is daar iemand die bij mij de juiste knoppen kan vinden zodat ik aan mijn herstel kan werken, zodat ik van leuke dingen langer kan genieten dan bijvoorbeeld 1 dag of 1 week... dat ik weer van mezelf kan houden en mijn zelfbeeld weer beter gaat kloppen...