de operatie

zooo een week geleden ben ik dan eindelijk geopereerd. ik moet eerlijk zijn het is me heel erg meegevallen. Ik had veel meer drama verwacht maar gelukkig was dat niet zo.

maandag om kwart voor 12 moest ik me melden. Ik was super zenuwachtig en ben geloof ik wel 10 keer naar de wc geweest. Eindelijk was ik aan de beurt. Eerst werden mijn sexy kousen tot aan de liezen aangemeten, mijn spullen mochten in een koffer en mocht het operatie jurkje aan. Wat me zoals altijd veel te lang was hahah (hoezo ik ben klein). Zo kousen aan en hop naar de operatie kamer, nog een laatste kusje voor mijn schattepetatje en daar ga ik dan.
Mijn infuus werd aangekoppeld, mooi mutsje op en ik was er klaar voor. ik moest nog even wachten maar gelukkig was de verpleger een leuke man waar je lekker mee kon kletsen zodat mijn zenuwen minder werden. de tijd was ook zo om en ik mocht naar de operatie kamer.
De chirurgen, anastesist en overig personeel was hier wederom heel aardig. mijn polsbandje werd gescand en ik zei voor de grap: oh net of ik op een festival ben. "ben je daar wel vaker geweest?" ik: "haha, nee". Daarna werd me de narcose vloeistof ingespoten en werd de vraag gesteld waarvan ik zou gaan dromen. ohhh dat kunnen maar 2 dingen zijn maar ik koos de pinguins en er volgde zelfs een heel gesprek erover. en hoppa weg was ik.
Ik ben erg gevoelig voor narcose en de rest van de dag heb ik maar een beetje meegekregen dat mijn schatje en zijn moeder op bezoek waren en later ook nog zijn zusje en nichtje. Ik kon maar niet de slaap verdrijven en heb er dan ook niet meer tegen gevochten.

dinsdag ochtend mochten eindelijk de pompen van mijn benen om trombose tegen te gaan. wat een vrijheid. toen was het tegen de middag en mocht ik mijn eerste slokje water proberen. wat was ik bang dat het pijn zou gaan doen, maar nee hoor wat is een glas water heerlijk als je zo lang niks meer hebt mogen nuttigen. en tegen de avond zelf mijn eerste pap. ohhhh de zenuwen zeg, maar oh wat smaakte dat goed en wederom nergens last van. ook de pijn viel heel erg mee die dag en heb de morfine pomp maar 4 keer gebruikt. deze werd dan ook savonds afgekoppeld en kreeg ik alleen nog paracetamol om de spiegel op peil te houden.

woensdag mocht ik eindelijk naar huis, ik had al een beschuit op wat ik overheerlijk vond omdat ik eindelijk ergens op kon kauwen! en daar was mijn beste vriendin al. hop naar huis.

Over het hele plaatje heb ik geen last van mijn maag of mijn darmen gehad. Tot nu alles wat ik gegeten heb is goed gevallen, geen pijn, geen hongergevoel en geen dumping. het enigste wat nog gevoelig is, is mijn linker buikspier waar ze een snee in hebben gemaakt maar voor de rest.... bof ik denk ik gewoon.

Maandag mag ik eindelijk over op vast voedsel, het belangrijkste wordt dan rustig eten en goed kauwen. maar dat deed ik voorheen ook wel dus dat moet goed komen!

nee ik heb er absoluut geen spijt van. ik voel me goed en de kg's beginnen langzaam af te nemen.

de gezondere ik is onderweg!