Happy B-Day!

Ja, morgen is het zover. Dan wordt mijn kleine, schattige (XD) broertje 12!
Dit zou misschien voor de meiden van mijn leeftijd die een broertje van zijn leeftijd hebben misschien wel helemaal niet zoveel uitmaken, maar ik hoor bij de groep wie het wel wat uitmaakt.
Ook al zijn mijn broertje en ik niet de beste vrienden, ik hou zielsveel van hem!
Hij wordt morgen 12 maar doordat hij autistisch is, is hij geestelijk jonger en heeft hij meer aandacht nodig, dit vraagt soms veel van mijn ouders en mij, maar we doen alles om hem het zo makkelijk mogelijk te maken met zijn "handicap".
Toen hij ongeveer 9 was heeft hij me dit een keer gevraagd:
"Ben ik echt gehandicapt? Ben ik anders dan de andere kinderen?"
Ik heb die hele dag daarover nagedacht. En dit is wat ik antwoordde:
"Jij bent zoals elk ander jongetje en meisje, je bent net zo speciaal als elk ander kind."
Ik vind dat een kind van 9 of welke leeftijd dan ook daarover niet na moet denken, ze moeten ook gewoon kind kunnen zijn.
Sommige mensen zeggen wel dat je niet met ziektes zoals kanker mag schelden. En daar ben ik helemaal voor mensen!
Maar ik vind ook dat je niet zomaar met handicaps moet gaan schelden. Zoals iemand een "Downie" noemen omdat ie soms een beetje gek doet (geloof me, er zijn genoeg mensen die mij en mijn vriendinnen zo hebben genoemd alleen maar omdat we Directioners zijn). Daarmee schelden doet net zoveel pijn als schelden met kanker!

Wij (mijn ouders, mijn broertje en ik) hebben zware tijden gehad. Er zijn soms periodes waarin mijn broertje heel vervelend en ongehoorzaam kan zijn (dan krijgt hij teveel prikkels). Dit is heel moeilijk voor ons. Mensen hebben mij wel eens gepest omdat ze me raar vinden, omdat ik soms aandacht zoek op school door me anders te kleden of te gedragen. Maar ze snappen mijn verhaal niet, ze snappen niet dat ik het thuis soms heel moeilijk heb.
Sinds kort hebben we hulp voor mijn broertje. Je kunt het eigenlijk vergelijken met een psycholoog die aan huis komt, maar dit is meer voor mijn broertje om zijn dagelijkse ritme vast te stellen (autistische mensen kunnen slecht tegen veranderingen). Ik ben heel blij daarmee, want sindsdien is het veel gezelliger thuis en hebben we allemaal gewoon rust.

Ik wil elk andere broer/zus met een autistische (of andere handicap) broer of zus meegeven dat ze trots op hun broer of zus kunnen zijn. Het mag dan soms wel heel frustrerend zijn, maar die fijne momenten dat je je broer of zus niet kan missen zijn er ook!

x