He Hallo

Ik ken geen liefde. Niet op de manier van verliefd zijn met elkaar. Ik heb geen vertrouwen en ik leef niet. Ik durf het niet en ik zie niet in waarom ik het zou doen. Ik vertrouw mensen niet, zie het allemaal als een groot toneelstuk waar iedereen maar aan meedoet omdat ze niet anders kunnen. Ze moeten wel om er iets van te maken. De laatste tijd, hele korte tijd, kan ik pas oprecht een knuffel geven. Alleen aan bepaalde mensen. Mensen die ik wel vertrouw, naast m'n familie. Zijn op 1 hand te tellen. Verder gaat mijn intimiteit niet. Vandaag zag ik hoe mijn vader mijn broer wilde bedanken -mn broer had 3 rozen gekocht, 1 voor mij, 1 voor mn moeder en 1 voor mn vader- : heel onhandig wilde hij hem een hand geven waarop mn broer er drie zoenen van maakte die mijn vader superonhandig gaf. Het werd mij erg pijnlijk duidelijk van wie ik het had. Nu wist ik al een tijd dat ik in bepaalde opzichten veel op mijn vader lijk, maar dit is gewoon waardeloos en kut. Ik zie hoe het ook anders kan, weet dat het kan, maar heb geen idee hoe ik dat moet doen omdat het totaal niet in me zit. Ik voel het niet. Ik ben fysiek erg onhandig met andere mensen, behalve met kinderen geloof ik. En nu ben ik 20, heb ik nog nooit ook maar iets gedaan met een jongen behalve zoenen zonder enig gevoel. En in mijn hoofd weet ik al jaren de meest fantastische scenes te bedenken waar ik leuke, "catchy" opmerkingen maak en ik en de desbetreffende jongen die ik diep van binnen adoreer langzaam verliefd op me wordt, maar in het echt sla ik helemaal dicht en doe ik alsof ik hem niet zie. De grap is, in het begin is hij nog naar me toe gekomen en dan antwoordde ik wel, maar verder sloot ik me volledig af en sloot ik hem buiten. En nu, een half jaar verder, doet hij me nog steeds iets en laat ik dat nog steeds niet merken. De grap is, een jongen maakt me blij als ik hem zie, dus ja die is ook leuk maar dat ligt wat ingewikkelder aangezien ik die haast nooit tegenkom etc, maar deze jongen doet dezelfde studie en ik merk het gewoon meteen als hij in de buurt is en heb een gevoel dat we t heel goed zouden vinden met elkaar, maar ik negeer hem gewoon compleet. Als hij hoi zegt, zeg ik hoi terug maar ga dan verder met waar ik mee bezig was; meestal is dat met mn koptelefoon op lopen. Ik kan er niet tegen, maar het gaat als vanzelf.

Zojuist, vanavond, heb ik een zak pure chocolade m&m's helemaal opgegeten en een klein flesje (twee glaasjes) rode wijn gedronken, in mn eentje, op mn kamer, terwijl ik love actually keek en opeens als een bezetene begon te janken, wat ik zo'n beetje de gehele film volhield. Ik mocht die m&m's en rode wijn als valentijnskadootje voor mezelf, maarja, wat is dat nou voor kado als je je al een behoorlijke tijd dik en lelijk voelt? Geen goed kado, kan ik je vertellen. Om te huilen. Haha. Did it. Maar de grap is dat ik ergens wel weet dat ik niet heel dik en lelijk ben, als ik zo doorga wel, maar nu nog niet helemaal. Het is gewoon dat ik iedereen afstoot, vooral onbekenden en onbekende jongens al helemaal, en dat dit zo vanzelf lijkt te gaan dat ik niet weet hoe ik t kan veranderen. En of ik dat wil. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik stiekem steeds meer verlang naar de ervaring van liefde op de goede, wederzijdse manier. En dat ik die jongen van mn studie beter wil leren kennen, denk ik. En dat ik me dodelijk eenzaam en leeg voel, maar ook niet goed weet of ik dat wil veranderen. Nu wil ik dat mn verdriet me opslokt en mee naar de bodem neemt zodat ik erin kan verdrinken. Lekker slapen op de bodem van de oceaan vol tranen. Er is altijd wat, dus ik heb ook geen ruimte voor liefde, daar zou de desbetreffende jongen ook niet gelukkiger van worden.

Nu heb ik mezelf toch lekker dik gevroten door een fucking hele zak m&m's in mn eentje op te eten, dus dat scheelt. Way to go, lekker jezelf zielig vreten en dat kutgevoel in stand houden. Woehoe!

22 februari kennismakingsgesprek, ander soort therapie. Hopelijk werkt t want ik heb nog nooit zo'n dieptepunt bereikt. (zat laatst uit mn raam -ik slaap op zolder- soort van half op t dak, t vroor dus was lekker koud en toen keek ik naar de sterren en wilde daar zijn. Veel tranen, op mn bank daarna mn hart eruit gehuild. Later heb ik uit datzelfde raam een sigaret gerookt, dat was een grote behoefte dacht ik maar gelukkig viel dat vies tegen. De grap was dat mijn ervaring met roken was dat ik er rustig van wordt -ik ben geen roker-, maar nu werd ik misselijk. Goed zo, doe ik dat ook niet meer zo gauw. Het is wel een dieptepunt die ik niemand heb verteld maar wel onder ogen moet zien want t gaat fout zo. Ik heb mn nagels en omringende huid tot bloedens aan toe afgebeten, daar probeer ik nu ook mee te stoppen. Onder ogen zien dat het niet goed gaat maar dat ik dat zelf moet stoppen is nodig denk ik. Ik kan niet finaal naar de klote gaan, daar heb ik alleen mezelf mee. Het is alleen lastig om t punt in te zien van goed en gezond leven, als jij of je omgeving alsnog ziek wordt. Het houdt een keer op, dat positieve hopen en de moed erin houden. Het houdt gewoon een keer op, ik heb ook eigenlijk steeds meer het gevoel dat ik wel even t recht heb om nu eens los te gaan en finaal naar de klote te gaan. Heb me lang genoeg goed gehouden. Erg he? Ja. Dat is het ook. Het slaat ook nergens op. En ik heb alleen maar mezelf ermee. Maar er zit zoveel in mijn systeem wat eruit moet. En het is verdriet, woede en wanhoop en het maakt me dan ook verdrietig, agressief en moedeloos. Leeg en vol, het wisselt zich allemaal af. En ik word er gek van. En dus bijt ik zonder dat ik het doorheb mijn nagels, tot ik t doorheb en weer gefrustreerd en agressief raak. Net als eten, wat ik ook ongemerkt doe tot ik t weer doorheb en mezelf wil verminken. En als ik alleen ben schop of sla ik graag ergens tegenaan, mn hoofd of de muur of een puntig kastje. Ik ben mezelf aan het verminken, met bijten, eten, slaan en schoppen. En ook geestelijk vermink ik mezelf. Het gaat vanzelf en grotendeels onbewust. En daarom schrijf ik het op, omdat het me de laatste dagen langzaam duidelijk wordt en ik nu denk dat ik het eerst moet toegeven, aan mezelf en aan anderen (vandaar dit dus) voor ik er iets aan kan doen. Eerst erkennen. Maar er is nog geen opluchting. Ik heb de wil nog niet om er iets aan te doen. Goed, we gaan het zien. Kan ook door de hormonen komen, eeuwige zoeken naar t juiste anticonceptiemiddel en een overgevoeligheid voor hormonen werkt niet mee. Als ik mn lichaam toch eens kon vragen wat ie nu precies wilde zou t allemaal een stuk gemakkelijker zijn. Maarja, t is niet makkelijk en als t makkelijk zou zijn zouden we niet dood willen van verdriet maar juist van verveling. Ajuus, ik ga mn ogen sluiten en hoop dat ik iets leuks droom. En dat lekker lang en diep doe, tot mn fucking wekker gaat morgen.

Laat me gewoon slapen, een maandje ofzo? Laat me ergens waar ik uit kan rusten, beter kan worden. Laat me. Of niet.