kan mij lezen. Iedereen zegt het. Mijn gezicht is niet te lezen. Er zitten duizenden maskers op. En hoe graag ik die allemaal af wil doen, komt er altijd 1tje naar voren die op het moment het veiligst lijkt. Het is donker achter dit Masker, en het licht is niet te bereiken. Het Masker begint zwaar te worden. Mijn therapeut, op school en buitenschool + ouders en andere mensen snappen mij niet. Vinden mij interresant omdat ik onleesbaar ben. Ik ben apart zeggen ze. Maskers zitten in mijn broekzak, een dikke broekzak, waar ik in moet zoeken elke keer, elke minuut van elke dag. Want alle Maskers zeggen dat niemand mijn echte ik mag zien, iedereen zal me dan haten.
Simpel gezegd: Ik ben onleesbaar, en ik kan de Maskers niet weggooien, ze zijn te sterk, maar ook zo zwaar.
Elke diepe geest heeft een masker nodig. (Het Kaartenhuis - M. Z. Danielewski, blz. 255)
Dat citaat kwam ik laatst tegen... Ik weet, je hebt er niks aan. Maar ik vond het een mooi citaat, en mooie citaten schrijf ik altijd op. En ik dacht: misschien vind jij hem ook wat hebben. Maar maskers zijn niet fijn, ik weet het. Ik zou zo graag willen dat er iemand kwam die je zou kunnen helpen... Mag ik voor je bidden?
ik zou je graag helpen.. maskers zijn niet goed. ik zou wel willen helpen ze af te doen.. maar dat kan ik niet voor je doen. dat kan alleen jij zelf doen. jij zorgt er namelijk zelf voor. ik had vroeger ook maskers. maar nu niet meer. nu ben ik mezelf weer. ik heb geen een masker meer over. ik bid ook voor je