Helemaal niemand

kan mij lezen.
Iedereen zegt het.
Mijn gezicht is niet te lezen.
Er zitten duizenden maskers op.
En hoe graag ik die allemaal af wil doen, komt er altijd 1tje naar voren die op het moment het veiligst lijkt.
Het is donker achter dit Masker, en het licht is niet te bereiken.
Het Masker begint zwaar te worden.
Mijn therapeut, op school en buitenschool + ouders en andere mensen snappen mij niet.
Vinden mij interresant omdat ik onleesbaar ben.
Ik ben apart zeggen ze.
Maskers zitten in mijn broekzak, een dikke broekzak, waar ik in moet zoeken elke keer, elke minuut van elke dag.
Want alle Maskers zeggen dat niemand mijn echte ik mag zien, iedereen zal me dan haten.

Simpel gezegd: Ik ben onleesbaar, en ik kan de Maskers niet weggooien, ze zijn te sterk, maar ook zo zwaar.

Telkens bij dit gevoel denk ik aan dit lied.
26 mei 2012 - bewerkt op 26 mei 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van xLost
xLost, vrouw, 28 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende