Herstel 2

Wat voelde ik me ontzettend klote en grappig tegelijk. Naast dat ik mezelf had voorgenomen nooit meer mezelf kwijt te raken had ik mezelf ook voorgenomen om nooit meer aan de medicatie te gaan tegen al dat geweld in mijn hoofd.

Na 10 dagen gesloten afdeling was ik 5 verschillende soorten chemische pillen rijker. Het doel was, bleek achteraf, de slaap weer te kunnen vatten.
Nou, ik had inmiddels een scala aan medicatie waar je een olifant mee kon neerhoeken, dus dat ik om die reden dan ook met ontslag mocht, dat was (later) duidelijk.

Wat was het vervelend en rot om af te bouwen. Alles kwam in alle hevigheid terug en ik moest echt mijn best doen om te onderzoeken wat ik aan het terugkerende probleem kon doen.
Dat ik door het voorval voor Pasen en de daarop volgende EMDR sessies nóg meer last van PTSS had, dat was duidelijk.
Maar was dit het dan? Moet ik dit kunnen verdragen? Doorzetten? Op mijn tanden bijten? Niet praten en wachten tot het overgaat was me nog nooit gelukt in 15 jaar.
Met een hoofd vol onweer en de rek er volledig uit ging ik toch op onderzoek.