Na herstel

Na de kliniek periode, sinds 25 juli, is het best hectisch thuis (meer daar over LL).
Sowieso is in deze noodgang traumaverwerkingskliniek super intensief.
Daarnaast elke dag veel mindfulness, veel sport en behalve de individuele afspraken ben je steeds in een groep.
Je komt jezelf overal tegen, knalt soms met 200km per uur tegen de lamp, struikelt over anderen en anderen struikelen over jou.

Nu ben ik thuis en hoewel ik in de eerste week zelfs nog 2 nachten bij een vriendin heb gelogeerd, ben ik nu écht thuis.
Thuis.
Thuis ben ik nu het meest in mijn eigen vel.
Dat had ik nooit durven dromen. Ik dacht dat het dan niet uit zou maken in welk huis ik zou zijn, welke muren er om me heen zijn, maar dat maakt blijkbaar wel uit.

Ik ben moe. Vermoeid. Oververmoeid.
Dat was te verwachten na de kliniek periode, maar het mag wel een onsje minder.
Ik kan me moeilijk tot dingen zetten, ik luister voornamelijk veel muziek, maak salades voor in de avond, slaap af en toe een half uurtje, blader in tijdschriften.
Het belangrijkste volgens mijn behandelaar is bijtanken en sociaal contact aangaan.
Vorige week heb ik dat iedere dag gedaan. Deze week wat minder het contact met anderen opgezocht. Heb zo'n behoefte aan rust, even alleen zijn, opladen.
Maar begin dan ook te twijfelen, is dit dan echt wat ik nodig heb, of vermijd ik nu?
Zal vanmiddag haar ideeën hierover wel aanhoren.

X