Het haasje

Gisteren waren we weer met de boot gaan varen. We zijn bij een weiland aan land gegaan om lekker te gaan picknicken. Koelbox mee met lekkere dingetjes en vooral veel ijskoud drinken! We zaten daar heerlijk!

Plotseling zei mijn vriendje: "Hee, kijk daar! Een haasje!"
En inderdaad. Verderop in het weiland huppelde een haasje. Die had ons nog niet gezien.

Stil bleven we staan kijken terwijl het haasje met een kronkelende route steeds dichterbij kwam. Tot hij ineens best wel dichtbij was en in een rechte lijn op ons af kwam lopen. We bevroren als standbeelden. Want volgens vriendlief zien ze ons niet als we niet bewegen.

Vorig jaar maakten we ongeveer hetzelfde mee. We hadden ons bootje aangelegd en stonden op een bruggetje. En toen kwam er een haasje in de richting van het bruggetje gehuppeld. Het leek er sterk op dat hij daar wilde gaan oversteken. Vriendlief gebood me om stil te zijn. "Dan huppelt ie misschien gewoon naast ons de brug over! Ik heb weleens gehad dat ze aan mijn laarzen kwamen snuffelen!" Mijn vriendje is opgegroeid op het platteland en is een echt natuurmens en dierenliefhebber geworden

We stonden doodstil te kijken terwijl het haasje nietsvermoedend naar ons toe kwam. En ik weet niet wat er met me was, maar ik vond de hele situatie echt dolkomisch! Zo'n huppelend prooidier dat gewoon recht op je af komt. Zo'n schuw, wild diertje dat je niet in de gaten heeft. Ik wist dat ik niet mocht lachen en dat maakt het alleen maar erger hè. Dus ik stond daar schuddebuikend mijn lach in te houden, heb zelfs mijn ogen even dichtgedaan maar het mocht niet baten: ik barstte snoeihard in lachen uit! Weg haasje. Vriendje boos. "Waarom lach je nou?! ... ja, nu is ie weg... ik zei toch dat je stil moest zijn?!" En ik met de slappe lach een "Sorry, ik kon er niks aan doen" proberen uit te brengen terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.

Dus daar moest ik gisteren aan denken, toen dit haasje op ons af kwam lopen en wij wederom het standbeeldspel speelden. Ik keek naar het maffe ronde kopje met die belachelijk lange oren. En ik dacht aan hoe boos mijn vriendje de vorige keer reageerde. En aan hoe komisch de hele situatie was.

Dus weer: een lachuitbarsting die niet tegen te houden was.
"Nou doe je het weer!!" riep vriendlief wanhopig uit terwijl het haasje ver van ons vandaan vluchtte. Deze keer was hij niet boos maar moest om me lachen.

En vervolgens de rest van de middag zo ongeveer om het half uur kreeg ik weer een lachkik. "Wat nu weer? Nog steeds dat haasje?"
"Jahahaha" terwijl de tranen weer over mijn wangen biggelden.

Soms kan ik best vervelend zijn geloof ik... :'