Het hele verhaal

Heyhey lezers!

Ik heb besloten het hele verhaal, de reden waarom ik op MD zit, uit te schrijven. Het is een lang verhaal, wat ik in mijn eerste verhaal in het kort heb verteld, maar ik denk dat het me goed zal doen.

Ongeveer twee en een half jaar geleden is alles begonnen. Mijn zus verliet het huis om verschillende redenen en mijn ouders en ik hadden geen contact meer met haar. Ook ging het op school niet lekker, mijn cijfers werden namelijk steeds slechter en ik stond op zitten blijven. Ik vond dat ik vanaf dat moment perfect moest zijn, want ik was immers de enige dochter die mijn ouders nog hadden en ik was ook nog eens een slechte leerling. Ik begon met afvallen. Dit begon eerst onschuldig met meer fruit eten en wat meer bewegen. Zo viel ik al een paar kilo af. Maar ik was niet tevreden dus ik ging verder. Ik begon met het skippen van het ontbijt en nam alleen een appel mee naar school. Het afvallen ging sneller maar nog was ik niet tevreden. Toen ben ik begonnen met dagen vasten, het slikken van lax en het overgeven na mijn maaltijden. Het was nooit goed genoeg. Ik was nooit dun genoeg. Ik woog mezelf meerdere keren per dag, wat me nou niet bepaald vrolijk maakte. Ik was afwezig en isoleerde mezelf van de buitenwereld. Ik leefde in mijn eigen, “veilige” wereldje. Toen ging het ook niet meer goed tussen mijn vriendinnen en mij. We deden steeds minder vaak leuke dingen en op school lieten ze me altijd alleen zitten. Iets wat natuurlijk mijn eigen domme schuld is. Ik sloeg de klassenfeesten over en dat begon op te vallen, want de laatste week voor de zomervakantie kwam mijn mentor naar me toe en zei: “Ik weet waar je mee bezig bent.”

Er was inmiddels besloten dat ik van 4vwo naar 4havo ging. Ook heeft mijn mentor geregeld dat ik wekelijkse gesprekjes zou hebben met de vertrouwenspersoon op school. Ik heb mijn vertrouwenspersoon altijd alles verteld, hoe vreemd dat misschien ook klinkt, maar ik was altijd eerlijk. Ondanks dat ging het niet beter met mij, ik zat nog steeds niet lekker in mijn vel. De vertrouwenspersoon had besloten mijn moeder te bellen, om haar zorgen over mij uit te spreken. Ik deed er alles aan om dat tegen te houden, want mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd. Ik kon mijn eigen problemen wel oplossen. Ik kwam in een week twee kilo aan en deed alsof het heel goed met mij ging. En het hielp, want ze heeft mijn moeder toen niet gebeld. Een paar weken lang ging het redelijk goed met mij, ik at regelmatig en was gestopt met de lax. Ook was ik af en toe wat vrolijker. Maar die periode duurde niet lang.

Ik ging weer iets achteruit en was weer iets afgevallen, iets wat dit keer opviel bij mijn gymleraar. Ik trok vaak wit weg als ik aan het sporten was en blijkbaar kon hij zien dat het niet goed met me ging. Toen heb ik hem verteld wat er precies aan de hand was. Iets waar ik niet bij nadacht was dat hij dit niet voor zichzelf mocht houden, maar dit moest melden aan de teamleider, die tot dat moment nog van niks wist. Toen ook hij eenmaal op de hoogte was kwamen ze tot de conclusie dat ik toch echt wel hulp nodig had. Iets wat ik nog steeds niet wilde.

Een tijdje later kwam de excursie eraan. Een weeklang met alle havisten op reis. Iets waar ik erg tegen opzag. Die week was een ramp. De dag dat we aankwamen was ik gelijk al ziek van de reis. Ik moest het avondeten overslaan omdat het er anders binnen een paar seconden weer uit zou zijn. Ook het ontbijt de volgende ochtend heb ik overgeslagen, niet omdat ik nog zo ziek was, maar omdat ik simpelweg niet kon eten waar 70 mensen bij waren. En zo ging dat de hele week door. Ik werd in de gaten gehouden omdat ze wisten wat er aan de hand was. Ik ben die week wonder boven wonder niet flauwgevallen, maar ik ben wel 4 kilo afgevallen.

Zo ging dat schooljaar voorbij, met nog een aantal periodes dat het weer goed met me ging en periodes waar ik weer terugviel in mijn oude gewoontes.

Na de zomervakantie gingen de gesprekjes gewoon door. Ik zat inmiddels in het laatste jaar van de Havo, het examenjaar, wat voor mij betekende dat ik extra goed mijn best moest doen. Extra stress dus. Dat ik meer stress had viel blijkbaar op, want mijn vertrouwenspersoon vond dat het zo niet langer kon en we besloten samen dat het beter was als ik eens ging praten met een schoolmaatschappelijk werkster.

En zo gebeurde het. Het eerste gesprek was met zijn 3en op school, dit ging redelijk goed en ik vond het niet erg om te vertellen wat me nou precies dwars zat. Het luchtte eigenlijk wel aardig op. Het tweede gesprek ging echter wat minder goed. Ze stelde vragen waarop ik moeilijk antwoord kon geven omdat het mij erg gevoelig lag. Ik heb dan ook de hele sessie gehuild. Eenmaal thuisgekomen die middag knapte er iets in mijn hoofd. Ik wist niet meer hoe ik met mezelf om moest gaan en ik zocht een uitlaatklep op de verkeerde manier. Ik heb me die middag voor het eerst gesneden. Ik schrok er zelf erg van en had mezelf beloofd het nooit meer te doen. Dit lukte me jammer genoeg niet, want de volgende middag was het weer raak.

Omdat ik er zelf zo erg van geschrokken was ben ik naar mijn vertrouwenspersoon gegaan en heb ik laten zien wat er was gebeurd. Ook mijn vriendinnen zagen het al gauw. Een paar dagen later hebben we met zijn 4en, mijn vriendinnen, vertrouwenspersoon en ik, een gesprek gehad van ruim een uur. Ik heb verteld wat er aan de hand was en zei vertelden dat ze zich zorgen over mij maakte. Samen met mijn vriendinnen heb ik die dag de lessen geskipt om alles te bespreken. Ze waren erg begripvol en dat deed me goed. Het ging daarna weer wat beter met me en ik ben toen gestopt met de schoolmaatschappelijk werkster.

Het ging toen een lange tijd goed, tot ik op een dag de les uitgehaald werd. Mijn vriendinnen maakten zich zorgen en waren naar de vertrouwenspersoon gegaan. Ze hadden mijn Instagram account laten zien. Het account dat ik speciaal had aangemaakt om lotgenoten te helpen. Er stond heel toevallig een berichtje van mij waarin ik zei dat ik er doorheen zat en niet meer wist hoe ik het kon veranderen. Dat was de druppel vond ze. En toen is voor het eerst in die hele periode mijn moeder gebeld. De vertrouwenspersoon heeft haar gezegd dat ze zich zorgen maakte over mij, maar heeft niet verteld wat er nou precies was. Dat was aan mij. Eigenwijs als ik ben heb ik gezegd dat het wel weer goed kwam en dat het niet zo’n ‘big deal’ was. Dat geloofde mijn moeder.

Sindsdien heb ik het er nooit meer met mijn moeder over gehad. En sinds toen gaat het ook eigenlijk alleen maar beter met me. Ik heb me nooit meer gesneden en ik ben helemaal alleen 15 kilo aangekomen. Naja helemaal alleen. Mijn vriend heeft een hele grote rol gespeeld in dit proces. Zonder hem was ik er nu niet meer geweest denk ik. Daar ben ik hem heel dankbaar voor.

Dat was een lang verhaal, maar het heeft me wel geholpen om allemaal even op te schrijven.

Als je nog vragen hebt of iets anders wil zeggen dan lees ik het wel!

Liefs BO