Het huisje is nu een feit deel 2

Zoals het er nu voorstaat is de officiële oplevering gepland
ergens halverwege juni. Het komt dus echt allemaal dichtbij.
Het duurde lang genoeg en ik heb het ook wel verdiend na
al die ellende. Ik weet wel dat ik het allemaal zelf op de hals
heb gehaald. Er is niemand geweest die gezegt heeft dat ik
verslaafd moest worden. Nee ik heb het allemaal zelf gedaan.
Nu alweer 9 jaar lang schoon en droog en dat is een super
gevoel en ik kan et trots zeggen dat ik het allemaal ook weer
zelf heb gedaan. Nou ja een klein beetje hulp heb ik wel gehad.
Van justitie een htg en de stichting huis. De laatste heeft er wel
een grote rol in gespeeld mag ik wel zeggen. WEant zonder hen
had ik nu nog op straat geleefd en was ik misschien weer terug
bij af geweest toen ik uit de bajes kwam. Ik ben hen dan ook
dankbaar voor alles wat zij voor mij hebben gedaan. Het is een
goede tijd geweest die ik hier heb doorgebracht. Het is niet altijd
van een leien dakje gegaan maar dat hoort ook niet zo.

Ik heb een voorbeeld gehad aan mijn directe naaste buur die
drie jaar lang waarschuwingen in de wind heeft geslagen en dus
weer terug bij af is en ergens in een caravan moet leven op het
moment. Maar aan de andere kant heb ik geen medelijden met
hem. Hij vond zijn biertje belangrijker dan een dak boven zijn
hoofd zien te houden. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat
ik er ook wel doorheen heb gezeten en dacht krijg allemaal het
heen en weer ik pak een biertje. Maar door de medicatie die ik
mijn leven lang zal moeten blijven slikken heb ik het dus niet
gedaan. Als ik het gedaan zou hebben dan had men mij dus
in het ziekenhuis kunnen terug vinden. Ik zou zeggen zoek het
maar eens op en lees maar wat het met je kan doen. Het medicijn
heet 'refusal'. Als je het slikt merk je er niets van maar in
combinatie met alcohol onstaat er een chemise reactie waar door
je rode vlekken krijgt en je gaat transpireren en je hebt het idee
dat je al je ingewanden op de tafel voor je ziet ligge. Geloof me
ik heb het ooit eens geprobeerd, ik zal het geen 2e keer meer doen.

Maar goed al met al beginnen nu de zenuwen flink op te komen hoor.
Elke dag dichter bij de dag dat ik het huurcontract kan en mag gaan
ondertekenen wordt het erger. Maar ik kijk er dan ook met een
gezonde spanning naar uit. Er moet nog zoveel gedaan worden maar
samen met Jannie kom ik er wel uit. Ik ben dankbaar voor het feit dat
zij net als ik er naar uit kijken en ook dat zij mij wil helpen om alles voor
elkaar te krijgen. Het enige waar ik niet echt blij mee ben is het jaar
woonbegeleiding wat ik ga krijgen. Want dat betekend dat we nog niet
samen kunnen gaan wonen en dat is nou net waar we beiden naar
verlangen. Maar ja wat in het vat zit verzuurt niet zegt men dus nog
even geduld hebben.We hebben een jaar extra om elkaar nog
beter te leren kennen dan we nu al doen en dat is wel een voordeel.
We zijn als we samen zijn heel gelukkig en als ik haar op de trein
zet terug naar Dordrecht dan is het steeds moeilijker om haar te laten
gaan. We zoeken dan een plekje voor haar en ik ga dan snel weer weg
omdat er anders toch wel tranen gaan vloeien en dat willen we beiden
voorkomen. De allereesrte keer dat ik haar op de trein zetten zat zij te
huilen en een meisje in de trein vroeg haar of de relatie was beëindigd.
Daar door moest ze weer lachen en kon met trots zeggen nee hoor
alleen is het erg moeilijk om hem los te laten, maar over 14 dagen
zie ik hem weer gelukkig.

Nog even volhouden samen en we hoeven elkaar niet meer los te laten
op een station en dat geeft ons de kracht om door te zetten.
Het voelt goed en dat is het belangrijkste.

Allemaal al vast een goed en prettig weekend toegewenst met
een dikke kus en knuffel