Het innerlijke conflict

Ik heb vanochtend gesport. Yes. Dat is gelukt
Ik ben mezelf alweer een week aan het motiveren. Blij. Want het was weer huilen met de pet op.

Maandag geslaagd voor mijn theorie. Stapje dichterbij mijn doel. Rijbewijs halen.

Ik denk, dat ik eindelijk begin te beseffen dat ik mijn ex nooit meer terug wil. Het was zwaar de afgelopen tijd. We hebben nog een paar keer contact gehad. Dit nam soms van mijn kant ongezonde vormen aan. Ik had zoveel behoefte aan contact en vond het allemaal zo oneerlijk. Maar nu na lange tijd. Denk ik dat het beter is. Want het werkte gewoon niet. Ik kon het niet inzien. Want ja, ik dacht, dit is toch erg. Vind ik nog steeds wel. Maar goed. Het blijven vasthouden het was te ongezond. Ik vind het spijtig dat ik nog weinig positieve ervaringen heb, met mannen. Maar goed. Wat niet is kan nog komen. En anders. Eerst blij met mezelf worden.

Het innerlijke conflict waar ik over wil schrijven. Het is gek makende. Ik ben nu officeel 3 maanden werkeloos. De kinderopvang is zoveel werk in te vinden. En recent heb ik weer twee aanbiedingen gekregen. Het probleem. Het conflict. Wil ik dit nog wel? Vandaag is de laatste emdr sessie over het onderwerp abortus. Maar eerlijk gezegd. Wil ik het niet meer. Ik wil niet meer met kinderen werken want het confronterend mij teveel. Ik wil niet denken aan het feit dat mijn grootste wens bijna was uitgekomen. Maar ik dus zelf die keuze heb gemaakt om het weg te laten halen. Wel onder druk. Mijn ex stond erop en heeft op mij ingepraat. Anyhow. Er is niets meer aan te veranderen. Het is gebeurd. Ik begin weer op te krabbelen. Maar goed. Ik was 11 jaar, toen ik juf wou worden. Juf en moeder. Ik was degenen die van jongs af aan al veel verantwoordelijkheid had gekregen thuis. Zorgen zat in mijn bloed. Ik was 13, toen mijn leven compleet op zijn kop werd gezet door de scheiding van mijn ouders, velen depressies volgde. Nooit, heb ik getwijfeld aan mijn droom. Echter ben ik toen hbo pedagogiek gaan studeren, om iets te kunnen betekenen voor andere kinderen wat ik zelf niet heb gehad. De juiste hulp. En ik denk zeker voortgedreven uit eigen pijn. Wat niet erg is. Mooi als je het kan inzetten..
Ja. Met kinderen werken was mijn passie. Helaas is mijn passie is veranderd in een nachtmerrie. Door deze gebeurtenis. En ik blijf mezelf de vraag maar stellen, wat moet ik doen. Nog een paar maanden doorbikkelen. Tot mijn vervolg studie begint .. wie weet valt het mee en houd ik mijn carrière mogelijkheden wat betreft werken in de kinderopvang open. En ik zeg niet, dat ik het werk volledig niet meer leuk vind. Of voor mezelf kiezen. Ik heb de ruimte gekregen van het UWV om aan mijn herstel te werken. Wat best bijzonder is. Gun ik mezelf die ruimte of ben ik streng voormezelf? Wat niet erg is. Het voelt als een conflict. Het plan wat ik had gemaakt .. Het valt in het water. Of moet ik doorzetten? Paar maanden .. Maar wat als het mijn herstel verslechterd? Wat is verstandig. Volg ik mijn hart .. Wat wilt mijn hart. Kan ik emotie en ratio nog scheiden? Keuzes .. Ik weet ook niet aan wie ik advies zou moeten vragen. Mijn vader is zo iemand, pak al je kansen. Mijn moeder zegt doe wat jij wilt. Mijn hulpverlener zegt, zoek een leuk vrijwilligersbaantje. Ik Kan mijn in alle 3 vinden. Kansen .. Kansen.. Kansen. .. pak ze, voor het te laat is en je een foute beslissing maakt. De lat ligt hoog. Ik wil het niet te zwaar maken. Maar soms denk ik .. Wat een leven. Begin ik depressief te worden? Dat kan. Anyhow. Werk aan de winkel.

Ik spreek met mezelf af. Voor volgende week een keuze te hebben gemaakt. Maar iets afsluiten betekent dat je ook niet meer terug kan .. Wil ik niet meer terug, naar de droom wat is als meisje had? Heeft het leven mij zo veranderd. Ben ik sterker dan dat of moet ik accepteren dat het leven soms anders loopt. En ik heb ook wel heel veel op mijn bordje gekregen. Geef mij het antwoord! Lieve mensen .. Maar ik moet het zelf doen. Ik moet kiezen. En wat ik dan ook kies. Daar de consequenties van aanvaarden. Hoe het uitpakt. Maar tegelijkertijd denk .. meisje hou op met jezelf steeds zo afstraffen. Een conflict dus.