Het is gebeurd

De knoop hebben we vorige week zaterdag doorgehakt. Maar ik stelde het bellen uit en door verplicht onderwijs was ik sowieso van plan om pas donderdag aanstaande te gaan. Vriend zou dan vrij zijn, ik zou dan vrij zijn en ik zou ook de dagen daarna vrij zijn. Maar toen ik afgelopen vrijdag belde, bleek dat donderdag niet kon. En dus zou het maandag worden.

Drie nachten heb ik echt heel erg slecht geslapen. Vriend moest op maandag gewoon werken, en dus keek ik op tegen het in mijn eentje gaan.

Vanmorgen was moeilijk. Vriend vertrok om 7 uur om op tijd op werk te zijn en ik had een gat te vullen tot 10 uur. Dan zou ik in de bus stappen en richting de kliniek gaan. Stiekem heb ik een beetje gehuild en een extra langzaam rondje met de honden geslenterd. Ik heb getwijfeld of ik het niet nog een weekje of zo zou uitstellen. Maar toen appte Vriend dat hij toch mee kon dankzij zijn lieve collega's! Wat een enorme last viel er van mijn schouders!

Voor de deur van de kliniek stonden twee gelovigen het wonder van het leven op te dringen. Nijdig werd ik daar van. Ik vind het echt ontzettend naar dat deze mensen vrouwen op een ongelooflijk kwetsbaar moment proberen om te praten of het idee te geven dat zij verkeerde dingen doen. Iedereen heeft zo zijn eigen waarheden, niemand heeft het recht om je die op zo'n moment zo in te wrijven.

Om half 11 zaten we in de wachtkamer. Ik had een paar bladen van het Tijdschrift voor de Diergeneeskunde meegenomen en probeerde mezelf af te leiden door vriend de ingewikkelde ins en outs van anesthesie in de diergeneeskunde bij te spijkeren. De procedure heb ik van te voren een paar keer op een online weblecture website gekeken. Misoprostol, paracetamol, naproxen, uurtje wachten, betadine, speculum, lidocaïne, zuigen, klaar. Het hele project zou zo weer klaar zijn.

Eerst moesten we weer even met een verpleegkundige praten. Ze gaf mij nog wat uitleg, vroeg of ik écht niet onder narcose wilde (net in het TvD weer gelezen over inductie-apneu en bradycardie bij propofol, dus ondanks dat ik weet hoe veilig ik het vind kan ik toch de regie niet aan anderen geven) en ik vroeg of ik een echo-afdruk mee naar huis mocht nemen.

Vervolgens mochten we naar de arts die mij de vorige keer ook had onderzocht. Opgelucht, want hij komt zeker van zijn zaak over, is oud genoeg om duizenden van deze procedures te hebben gedaan en was sowieso heel aardig. Hij stelde vast dat het nu 7+ weken oud was en gaf me mijn afdrukje.

In de zaal kreeg ik misoprostol, 1000 mg paracetamol en 500 mg naproxen. De misoprostol maakte me binnen een kwartier duizelig en kramperig. Ik appte wat vriendinnetjes en mijn moeder, las iets over tuchtrecht in de diergeneeskunde en Vriend zat er wat verloren bij.

Eindelijk ging het dan echt gebeuren. Vriend zat, nu nog meer verloren, naast mij. De verpleegkundige en ik kletste wat over verschillen in anesthesie protocollen bij mens en dier en de arts ging vlotjes aan de slag. Binnen een paar minuten kon hij aan de slag met de stofzuiger. Tot dat moment was het allemaal prima, oncomfortabel, maar prima. Maar die stofzuiger is echt wel pijnlijk. Gelukkig duurde dat maar heel kort.

Ik mocht nog het vruchtzakje bekijken. Het zag eruit als een harige zeespons. Heel klein. Maar ja, onze gummiebeer was ook pas 12 mm groot.

Kort daarna werd ik misselijk. Ik ben even in die stoel blijven liggen, daarna terug naar de zaal gewandeld en daar heb ik mijn halve tony's reep (die ik die ochtend als comfort food naar binnen had gedrukt) in een niervormig schaaltje gedumpt.

En toen konden we er weer weg. Met antibiotica, pijnstillers, een zwangerschapstest en het bewijs dat er ooit een worm in mijn baarmoeder heeft gewoond. Ik was opgelucht. Opgelucht dat het meeviel, maar ook opgelucht dat ik nu niet meer zwanger ben. Ik heb echt íéder zwangerschapskwaaltje van het eerste trimester mee mogen maken. Vooral de eindeloze misselijkheid, het kotsen en de vermoeidheid ga ik niet missen. Ik kan niet wachten tot Hcg mijn lichaam volledig verlaten heeft.

Ik ben blij dat we er de tijd voor hebben genomen om deze beslissing te nemen. Het is emotioneel en pijnlijk en ik heb nog steeds momenten dat ik me af vraag wat voor persoon dit zou zijn geworden. Maar ik sta helemaal achter mijn keuze. En vriend ook. Mijn eigen leven is op dit moment al verantwoordelijkheid genoeg voor mij. En misschien zal het dat altijd wel zijn.

Nu kan ik me eindelijk weer lekker richten op school, de hondjes, rennen.. En misschien slaap ik nu weer eens een hele nacht door.

Bedankt voor al jullie steun! Ik ben niet zo goed in het beantwoorden van berichtjes, maar ik waardeer het echt enorm