Ziekteleer.

368. Fucking. Pagina's.

Door mijn niet-zo-als-geplande eerste anderhalve maand van dit mooie collegejaar moest ik vandaag door die 368 pagina's heen. Om ze te leren. Van achterste stenose naar braakziekte naar darmvolvulus naar MKZ naar aarsmaden naar coccidiose. Dat is niet te doen. En natuurlijk helemaal mijn eigen schuld.

Soms wil ik heel graag even klagen over hoeveel het allemaal wel niet is. Diergeneeskunde vraagt veel van mij en ik heb het gevoel dat menige universitaire studie niet zo druk is als de mijne. Maar aan de andere kant wil ik ook niet klagen over mijn studie. Ondanks dat het leren voor tentamens gewoon niet echt mijn grootste hobby is, hou ik echt met alle vezels in mijn lijf van deze studie. Moeilijk moet het zijn. Anders kan iedereen voor dierenartsje spelen. Maar ik kan het gewoon niet laten om nu even heel hard te klagen, ondanks dat het mijn eigen stomme schuld is dat ik nu zoveel in één keer moet doen.

20 hoorcolleges, 15 werkcolleges, 15 practica, 2 begeleide zelfstudie, Ziekteleer en een hoofdstuk farmacologie. 10.5 ECS in 10 weken. En dan hou ik alle verplichte lees- en leerstof uit de boeken even buiten beschouwing, want daar kwam ik nu toch niet echt aan toe.

Normaal wel trouwens. Het afgelopen jaar heb ik ieder woord wat ze opgaven gelezen. Ik heb echt hele goede cijfers gehaald. Mijn gemiddelde voor het eerste jaar is een 8 (!). Ik heb getwijfeld of ik Honours wilde doen, maar besloten dat ik, als ik dan wat vrije tijd zou hebben, liever stage zou gaan lopen. Met die keuze ben ik nog steeds ongelooflijk blij.

Het afgelopen jaar heb ik dan ook iedere dag, 7 dagen in de week, minimaal 9 uur actief gestudeerd. Ik denk niet dat ik dat de aankomende 5 jaar zo vol kan houden. Het was niet altijd leuk. En met dit vak liep dat natuurlijk helemaal in de soep.

Als ik dit tentamen nu niet haal, moet ik de herkansing maken op 2 januari. Mijn verjaardag. 4 dagen voordat de grootste toets van het jaar af wordt genomen (stationstoets, soort diergeneeskundig praktijk tentamen). Dat is wel de treurigste herkansingsmogelijkheid die je kan hebben.

Zo, dat was het weer. Nu zal ik niet meer klagen.


Goed, wat ging er nou precies mis deze zomer?

Vriend zat, zoals ik in mijn vorige bericht al schreef, al een tijd niet lekker in zijn vel. Omdat ik zo ongelooflijk tunnelvisie gefocust was op mijn studie, had ik het niet echt door. Of, om eerlijk te zijn, ik had het wel door maar ik vond dat ik daar even de tijd niet voor had. Vriend was op dat moment parttime aan het werk en ik was uren aan het maken voor 1.5 fulltime baan en ik moest daarvoor ook nog eens ver reizen. In mijn ogen was het mijn beurt om veel ruimte in te nemen. Dus ik zag het wel, maar ik dacht daar kom ik in de zomervakantie wel aan toe.

Wat een ongelooflijk stomme manier van denken is dat zeg. Af en toe heb ik echt wel behoorlijk narcistische trekjes als ik dit zo lees. Vriend begon vorig jaar september met een muzikale opleiding waar hij heel veel zin in had, maar stopte na twee weken omdat het écht niet was wat hij ervan verwacht had. Hij was vervolgens maanden werkeloos, om daarna een baan te vinden in een sector die niet leuk is en niet goed verdient met mensen die niet leuk zijn. En ondanks dat ik best weet hoe het voelt om je echt niet thuis te voelen op je werk, ook al is het "maar" parttime, heb ik me niet genoeg in zijn situatie verplaatst.

Dus toen we op vakantie waren, vlak nadat mijn laatste tentamen was afgelopen, barstte de bom. "Ik herken me wel heel erg in die docu van Stephan over manische depressiviteit". Dat had hij wel vaker gezegd. Maar dat hier serieuze problemen achter schuilde, ontkende ik toen nog. Iedereen voelt zich wel eens fijner of minder fijn zonder dat daar een aanleiding voor is.

Mijn initiële reactie is altijd problemen wegwuiven. Ik hoop niet dat Vriend denkt dat ik zijn problemen of gedachten niet serieus neem. Dit doe ik gewoon ook voor mijn eigen problemen. Maar nu heb ik het probleem zo lang genegeerd, dat ik er gewoon niet was.

Ik denk dat hij zich rond de verhuizing depressiever is gaan voelen. We kwamen terug van een legendarische reis naar de Pyreneeën met Floyd, alle toekomstplannen leken te gaan zoals ze zouden moeten gaan en toen barstte ineens zijn bel. Hij zegt zelf dat het daar niet perse heel veel mee te maken heeft. Dat de schommelingen in zijn gemoedstoestand niet helemaal te verklaren zijn. Ik vind dat erg moeilijk inschatten.

Maar het idee dat hij zo lang zich zo naar heeft gevoeld, en dat ik er niet voor hem was, dat is wel een hele pijnlijke confrontatie met de minder mooie delen van mijn persoonlijkheid. Dat hele fucking jaar ben ik er dus niet echt voor hem geweest. Hij was er wel voor mij. Hij maakte thee, kookte, masseerde mijn schoudertjes, liet me met rust als ik aan het chagrijnen was over school of andere zaken en kocht allerlei varianten van toetjes.

Dit is overigens niet het grootste probleem van afgelopen zomer. Er kwamen behoorlijk wat dingen bovendrijven die ik over het hoofd heb gezien en het koste mij veel tijd om me daaraan aan te passen en om vrede te sluiten met hoe de dingen zijn. Maar dit vind ik een heel lastig stuk van mijn persoonlijkheid om vrede mee te sluiten.

Om mijzelf hierin iets meer te begeleiden heb ik afgesproken met mezelf om iedere dag even stil te staan bij hoe ik met Vriend om ga. Geef ik hem de ruimte om zijn verhaal bij mij kwijt te kunnen? Luister ik echt? Hoe lijkt het met hem te gaan? Vindt hij dat ook? Ik merk dat ik dat het me niet altijd lukt, dus ik moet er nog even een soort systematiek in zien te krijgen. Maar oefening baart kunst. En Vriend is de meest begripvolle, lieve man op deze aardkloot, dus een beetje trial and error zal hem niet afschrikken.