Het Je-raakt-achter stemmetje
Vandaag hoefde ik niet te werken. Een lekkere vrije dag dus. Nou niet helemaal. De opleiding die ik naast mijn werk doe, vergt veel huiswerktijd op. Vandaag was de uitgerekende dag om veel huiswerk te doen.
Ken je dat stemmetje dat tegen je zegt: "Als je niet aan de slag gaat, kom je later in de problemen! Je raakt achter!!". Is het mijn geweten die spreekt? Is het stress? Misschien is het mijn beschermengel die spreekt, of mijn hogere ik. Misschien is het engel of god zelf die in mijn oor fluistert. Eén ding weet ik wel. Het stemmetje heeft gelijk. Ik noem het maar het je-raakt-achter stemmetje. Iets anders zegt het namelijk niet.
Als ik dat stemmetje hoor is eigenlijk het beste om aan de slag te gaan.
Als ik eenmaal bezig ben scheidt het stemmetje uit. Toch trotseer ik dat stemmetje. Ik ben nou eenmaal het type die alles tot het laatste uitstelt. Bovendien laat ik mij niet commanderen. Je kan het zelfs zien als een hele vreemde manier van zelfkastijding. Ik vind het namelijk heel erg als ik achter raak.
Er was ook geen brood in huis en ook geen beleg.
Ik moest nog boodschappen doen. Bovendien zou ik vandaag mijn schoenen ophalen bij de hakkenbar. Ik had nieuwe zolen nodig.
Halfdrie belde mijn moeder op. Papa was gisteren aan zijn oog geopereerd. Hij heeft nu een lapje voor zijn oog maar de operatie was geslaagd en het valt allemaal reuze mee. Ik heb mijn vader sterkte gewenst. Je zult nu wel druk bezig zijn met je huiswerk..., zegt ze. Klopt!, Zei ik. Weer dat stemmetje. Nog liegen ook. Ik ging pas om drie uur s middags douchen. Om vier uur ging ik naar buiten om boodschappen te doen. Jemig wat vliegt de tijd! Het is al vijf uur. Halfzes eten klaargemaakt. Kwart voor zes gegeten. Nog even een DVD-tje opgezet. Armageddon. Om negen uur weer het stemmetje. Oké, oké. Ik ging kwart over negen eindelijk huiswerk doen. Het stemmetje hielt op. Zie je wel.
Ik moet het mijzelf niet zo moeilijk maken. Gewoon aan de slag gaan. Maar voor mij is dat moeilijker gezegd dan gedaan.
Ik maak het maar niet zo laat. Misschien hooguit tot een uur of één.
Groet,
Panter
Ken je dat stemmetje dat tegen je zegt: "Als je niet aan de slag gaat, kom je later in de problemen! Je raakt achter!!". Is het mijn geweten die spreekt? Is het stress? Misschien is het mijn beschermengel die spreekt, of mijn hogere ik. Misschien is het engel of god zelf die in mijn oor fluistert. Eén ding weet ik wel. Het stemmetje heeft gelijk. Ik noem het maar het je-raakt-achter stemmetje. Iets anders zegt het namelijk niet.
Als ik dat stemmetje hoor is eigenlijk het beste om aan de slag te gaan.
Als ik eenmaal bezig ben scheidt het stemmetje uit. Toch trotseer ik dat stemmetje. Ik ben nou eenmaal het type die alles tot het laatste uitstelt. Bovendien laat ik mij niet commanderen. Je kan het zelfs zien als een hele vreemde manier van zelfkastijding. Ik vind het namelijk heel erg als ik achter raak.
Er was ook geen brood in huis en ook geen beleg.
Ik moest nog boodschappen doen. Bovendien zou ik vandaag mijn schoenen ophalen bij de hakkenbar. Ik had nieuwe zolen nodig.
Halfdrie belde mijn moeder op. Papa was gisteren aan zijn oog geopereerd. Hij heeft nu een lapje voor zijn oog maar de operatie was geslaagd en het valt allemaal reuze mee. Ik heb mijn vader sterkte gewenst. Je zult nu wel druk bezig zijn met je huiswerk..., zegt ze. Klopt!, Zei ik. Weer dat stemmetje. Nog liegen ook. Ik ging pas om drie uur s middags douchen. Om vier uur ging ik naar buiten om boodschappen te doen. Jemig wat vliegt de tijd! Het is al vijf uur. Halfzes eten klaargemaakt. Kwart voor zes gegeten. Nog even een DVD-tje opgezet. Armageddon. Om negen uur weer het stemmetje. Oké, oké. Ik ging kwart over negen eindelijk huiswerk doen. Het stemmetje hielt op. Zie je wel.
Ik moet het mijzelf niet zo moeilijk maken. Gewoon aan de slag gaan. Maar voor mij is dat moeilijker gezegd dan gedaan.
Ik maak het maar niet zo laat. Misschien hooguit tot een uur of één.
Groet,
Panter
04 dec 2002 - bewerkt op 05 dec 2002
- meld ongepast verhaal
-
sadness
donderdag 05 december 2002 16:27
Lieve Panter,
bedankt voor je lieve reacties, maar ik moet zeggen dat je idd wat achter loopt
Ik zit al bij een psychiater en heb ook medicijnen geslikt. (mee gekapt, want het hielp echt niet) Mijn depressie is al ruim 3 jaar aan de gang en het zelfmutileren al 1.5 jaar. En misschien is het een uiting omdat ik aandacht wil, maar zelf zie ik het niet zo. Ik schaam me ervoor en wil het niemand laten zien. 1 leraar die me al helpt vanaf het begin weet het en vriendinnen die het gezien hebben. Bij mn leraar kan ik alles kwijt. Mn vriendinnen heb ik gevraagd het er niet meer over te hebben. Dat doen ze ook niet, maar desondanks ben ik nog bang voor hun blikken enz. Zelf doe ik het omdat ik dan het gevoel heb dat ik leef. Dat bloed dat warm is.... Ja je weet wel. Maar ik had het nu al ruim maanden niet gedaan, en daar was ik ook best trots op, maar nu... is het weer begonnen. Te veel verdriet, te veel pijn... En mn leraar, ja... ik kreeg begin van het schooljaar te horen dat hij kanker had. Mn wereld stortte in, hij was mijn steun en toeverlaat. Gelukkig gaat het nu best goed met hem en is de kanker verdwenen, als het goed is. Hij belt me elke week een x en schrijft me heel af en toe. Ik schrijf hem wel elke week, dus het contact is toch daar. Hey panter, ik hoor nog van je... dit wou ik je even laten weten!
xxx Es
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 10 jan 2005 het resultaat van vandaag
- O 19 mei 2004 verbonden
- O 08 apr 2004 A soldier in a dream - gedicht - ( 1 )
- O 07 apr 2004 Één - gedicht - ( 3 )
- O 07 apr 2004 Tenerife ( 5 )
- O 31 mrt 2004 K. ( 1 )
- O 31 mrt 2004 O.B.E. ( 1 )
- O 27 feb 2004 catch-up
- O 27 okt 2003 Problemen? ( 3 )
- O 22 sep 2003 de uitslag, trouwdag ouders
- O 19 sep 2003 nog 3 dagen ( 2 )
- O 02 sep 2003 weer niet gehaald ( 1 )
- O 30 aug 2003 Soulmate ( 3 )
- O 29 aug 2003 veel tijd om veel te doen
- O 29 aug 2003 De weg