Het komt wel goed

Dat is wat ik vaak tegen mezelf heb gezegd. En ik moest het zelf doen wat best vervelend was.
Ik heb geen erg leven gehad, ik ben geen probleemkind, en ik ben altijd erg goed met school bezig.
Maar wat maakte mij dan altijd zo verdrietig? Was het mijn mama die in een rusthuis woont, en sinds ik geboren ben chronisch depressief is geworden? Is het mijn vader waar ik elke dag wel ruzie mee had om de kleinste dingen? Waren het mijn zus die geslagen en genegeerd werd door haar man waar hun kindje bijzat? Waren het de relatie's die altijd stuk gingen en ik niet begreep waarom? Waren het de vriendschappen die allemaal stuk zijn gegaan, en alles veranderd is? Of was het de muziek en de tv die mij alleen maar verdrietiger maakten?
Ik heb geen heel zwaar leven gehad, ik kan geen zelfmoord plegen omdat ik er het nut niet van zie. Maar ik heb wel vaak bedenkingen over wat er zou gebeuren als ik in het ziekenhuis lag. Dit spookt zovaak door mijn hoofd. Want je weet nooit hoe mensen over je denken, behalve als je in het ziekenhuis beland.
Het is aardig lastig dat mijn mama ziek is, en nooit op mijn verjaardag komt. Zich soms goed voelt en soms niet, en dan helemaal down is. Waardoor ik wel bij haar wil zijn, maar het niet kan omdat ze best ver woont en niet in een eigen huis woont.
Mijn vader heb ik ook erg veel problemen mee gehad, omdat hij te overbezorgd was en me niet een beetje vrijer liet waardoor ik mezelf opgesloten voelde in mijn eigen huis. Ik ben vaak weggelopen, tenminste ik heb pogingen gedaan. Maar ik ben er maar een paar keer in geslaagd. Omdat ik gewoon tegengehouden werd. Hij zou me achterna rennen als ik wegging. Hij is zelfs een keer mijn bus gevolgd en heeft me uit de bus geslingerd en weer mee naar huis genomen.
Ik heb 3 belangrijke relatie's gehad, tenminste voor mij. Mijn eerste vriendje was ik helemaal verliefd op, maar hij was niet verliefd op mij op het begin maar op mijn beste vriendin. Hij kwam erachter dat hij mijn beste vriendin niet kon krijgen en ging dus met mij. Hij was vreemdgegaan, en hij heeft het nog steeds niet toegegeven. Het ging uit omdat hij zei dat hij niet meer verliefd op me was.
Mijn 2e relatie was leuk. Hij was erg jong, net als mijn vorige vriend en we hebben het 4 maanden volgehouden, mijn langste tot nu toe. Maar na 4 maanden vond hij dat we niet meer gelachen hadden, en dat hij me niet zo leuk meer vond als daarvoor. Mijn hart was niet gebroken, omdat ik al een muur om me heen had gebouwt. Ik kreeg alleen wel veel nachtmerry's.
Mijn 3e relatie was de allerraarste. Hij was erg gecompliceerd en best een probleem jongen. Hij had altijd ruzie met zijn vader, net als ik. En hij werd nooit begrepen. Ik geloof dat hij veel loog, maar ik geloofde hem omdat ik er gewoon voor hem was. Hij had zo'n blik in zijn ogen, dat hij veel had gezien en ik snap niet waarom mij dat juist aantrok. Na 3 maanden belde hij me nooit, en toen had ik het uitgemaakt. Maar ik had me helemaal op hem gestort, en heb ook erg veel om hem gehuilt.

Ik heb veel geleerd van relatie's tot nu toe. Al is het maar van mijn vader en moeder, mijn zus en zwager of mijn eigen relatie's. Ik ben niet erg open, en zeg nooit ik hou van je tegen de mensen waar ik van hou. Ik kan dat gewoon niet. Ik vind ze hartstikke lief, en ik hoop dat ze het weten.

Gelukkig is mijn leven nu erg druk, en ik heb veel gevonden in het leven waar ik mee verder wil.
Ik doe nu zangles, en vind het echt heel leuk om te doen. Ik wil heel graag op basketbal. En ik ga naar een nieuwe school waarbij ik ongeveer 3 dagen in de week bij mijn tante blijf logeren.

Ik ben benieuwd hoe het in de toekomst gaat met mijn relatie's en vriendschappen..

Voor alle mensen waar ik van hou, ik zal jullie laten voelen hoe ik jullie vind, ik zou jullie altijd steunen. En ik zou jullie altijd blijven beschermen, no matter what..

I love you