Het laatste sprookje

Voor de hele wereld was zij een hoer. En mensen praatten over haar zoals mensen praten over hoeren: vol van afkeer en walging, en vol van hun eigen gelijk, oordelend als waren zij de opperste richteren van het Hemels gerecht. Maar voor hem was zij een godin, een zuivere Helena, een heilige moeder en een Guinevere om voor te strijden en te sterven als nodig. Maar bovenal was ze voor hem een mens, en meer dan heiligheid of fabelachtige heldhaftigheid was menselijkheid voor haar het grootste goed in haar bezit. Vooral omdat zij er in de ogen van haar medemensen zo weinig van bezat.

Maar hij zag niet de lijnen in haar gezicht, noch de groeven in haar huid. Hij zag niet de littekens van ouderdom en pijn die haar gelaat zo zwaar tekenden. Hij stoorde zich niet aan haar zware make-up als ze werkte, noch aan haar gehavende lichaam na zovele jaren van zelfmishandeling en betaald misbruik. Ook was hij niet oud en wijs genoeg om haar te beoordelen zoals de meesten van ons oordelen. Hij zag haar evenmin voor wat zij was, als de stadsbevolking haar zag voor wie zij was.

Hij was met zijn zestien jaren zelfs nog niet oud en wijs genoeg voor de liefde, maar juist dat maakte zijn liefde zo onvoorwaardelijk. Het was nog niet aangetast door de bitterheid van de ervaring, en uit de prilste kalverliefdes was hij ongeschonden tevoorschijn gekomen.

Zij leerde hem de trucs en bewegingen die zij zich in haar jaren eigen had gemaakt, en hij leerde haar de tederheid van de aanraking die zij reeds lang verleerd was. Zij wist dat hun relatie niet lang kon duren, maar ook dat dat het niet minder eeuwig maakte. Zij zouden door dood of verdriet gescheiden worden, maar in de veiligheid van de herinnering immer gebonden blijven.

En zo vond men haar dan op een dag, gestorven zonder aanwijsbare reden in een kleine donkere kamer in de stad waar zij ooit als kind gespeeld had, lang voor de wereld haar haar onschuld ontnam. De politie stond voor een raadsel en verdacht de jongeman de hand te hebben gehad in haar sterven, immers, een dergelijke relatie kon toch niet zonder retributies zijn.

Hijzelf wist maar al te goed waaraan zij overleden was. Ze was niet bijzonder oud, maar had haar tijd rees driemaal opgemaakt, en het leven geeft slechts zoveel kansen. Hij keek naar haar lichaam voor een laatste maal. Ze was niet mooi, maar hij had haar tijdens haar leven liefgehad als was zij de mooiste bloem op aarde, en hij had haar lief nu, in de dood.

Haar herinnering bedroefde hem niet toen hij wegliep van haar graf, maar verblijdde hem; hij wist wat het was om lief te hebben.