het leven

huilend zit ik op mijn stoel.. vol frustratie en overmand door verdriet.. dat doe ik als ik alleen ben.. als niemand het ziet.. Kapot gaan van binnen verscholen achter een lach.. een kop vol met zorgen.. meer en meer elke dag.. dit is niet het beste.. wat er is beslist.. dat weet ik zeker .moeders instinct...onbetwist... het niet meer zien zitten.. maar er toch voor blijven gaan.. je vraagt je af, bij iedere val in het diepe .. hoelang ,hoevaak kan ik dat nog aan..10 stappen vooruit maar dan ineens 20 terug... het gaat me te snel.. dit is allemaal te vlug..het is niet goed hoe het nu zal gaan.. en ik heb me als moeder al bewezen...ik twijfel daar absoluut niet aan.. waarom kan ik ons leven niet leiden zoals ik dat wil..nee.. het wordt je gewoon egoistisch opgedrongen . voor mij een bittere pil..maar de strijdlust wordt alleen maar groter en ik kom der wel uit.. dat weet ik het Best.. maar geloof me.. wat mijn vlees en bloed betreft,, blijf ik véchten de rest van mijn leven.. tégen jou én de rest..
02 feb 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van gemisa
gemisa, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende