Het leven in een dag



Haar hand raakte even kort de mijne. Ze lachte verontschuldigend. Er zijn ergere dingen dan de vingers te kruisen met jou, zei ik glimlachend. We keken elkaar een moment aan, en draaiden ons toen beiden om, als op commando, om weg te lopen in tegengestelde richtingen.

Het volgende fragment weet ik niet goed te plaatsen. Vond hij plaats voor deze ontmoeting of er na? Je lag in mijn armen, slapend. Je ademde zachtjes tegen mijn nek. Voor mijn gevoel was het een van die lentenachten die oneindig lang en licht lijken te zijn, ondanks de duisternis rond de op ons neerkijkende sterren.

Mijn leven bestaat slechts in flarden, alsof ik nergens leef maar zo af en toe neerdaal tussen de mensen om een willekeurig moment van hun leven te delen. De herinneringen zijn als een fotoboek. De artsen geven het een naam die ik niet kan onthouden, maar volgens mij leef ik enkel fragmentarisch, of in de marges van deze wereld.

Ik heb jou meerdere malen ontmoet, dat weet ik vrij zeker. Soms moest je huilen, maar meestal lachte je als ik je dicht tegen mij aan hield. Ik heb altijd gehouden van de zachtheid van je huid, de geur van je haren en het spel van je vingers, die nooit stil waren. Ze speelden door mijn haren, of met mijn handen. Door mijn baard kroelde je ook graag. Toch was ik nooit deel van jouw leven. Ik was enkel een gast in jouw bestaan, een reiziger die soms onverwachts opdook om een dag met je door te brengen, of slechts enige minuten onder een roodgekleurde boom.


19 nov 2009 - bewerkt op 19 nov 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Wolfe Tone
Wolfe Tone, man, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende