Het leven van een slons!

Mijn tante vroeg mij gister om foto's op te sturen. Ze maakt elk jaar een kalender voor mijn oma met foto's van de familie. Dus daar ging ik dan, opzoek naar foto's van mezelf. Het vervelende is, behalve een paar gekke selfies (de meeste in een bezopen toestand) ik echt vrij weinig foto's van mezelf heb gemaakt de afgelopen maanden. En de foto's die ik wel had, mijn god .. daar schrok ik van. Die plofkop die ik heb gekregen en over mijn lijf nog maar niet te spreken. Ik vind curves heel prachtig, maar bij komen de vetrolletjes niet op mijn borsten of billen maar op mijn buik en heupen. Molligheid staat mij niet.

Sinds de break up (mei) met mijn vriend ben ik langzaam een slons geworden. Ik moet mezelf echt dwingen om er een beetje normaal uit te zien. Ook eet ik veels te veel ongezonde troep. Van de zomer had ik wel even een krachtig moment. Ik viel een kilo of 2/3 af en deed meer aan mijn uiterlijk, maar toen mijn opleiding weer starten kon ik dit niet meer volhouden. Met moeite dwing ik mezelf om wat vaker mijzelf te verzorgen, maar zodra ik het even laat verslappen stap ik zo weer in mijn 'slonzige' leefpatroon.

Het feit dat ik het druk heb met mijn studie helpt ook niet echt mee. Vaak heb ik geen zin/tijd of gewoon niet de energie om tijd voor mezelf te maken. Na een lange dag studeren prop ik mezelf onder het mom van 'het was een zware dag, ach ik verdien dit wel' kilo's suiker naar binnen.
En ja, ik weet hoe slecht alles is. Ik ben mij heel bewust van gezond eten, ik heb zelfs een paar jaar geleden bijna suikervrij gegeten. Alleen op dit moment kan het mij eigenlijk allemaal niets meer schelen. En hoe hard het stemmetje ook schreeuwt 'PROP JEZELF NIET VOL MET TROEP' lukt het mij maar niet om de knop om te zetten.

Met 62 kilo (schommel tussen de 62 en 64) op de teller knaagt het gevoel steeds een beetje meer aan mij.
Ik wou toch een bikini body (of iets in die richting) van de zomer? Het kerst jurkje lukt sowieso al niet meer ..
Plus, hoe zelfverzekerd zou ik mij voelen als ik weer beetje lekker in mijn vel zit? Weer leuke kleding aan kan en mezelf niet de hele tijd hoef te verstoppen in vormloze zakken. Misschien durf ik dan ook weer eens op date te gaan.
Ik weet dat het verkeerdom denken is, je moet jezelf accepteren zodat een ander je ook accepteert en iemand houd niet van je omdat je dik of dun bent.

Maar ik wil dit zelf gewoon niet.. straks plet ik mijn date nog met mijn walvis lichaam ik kan mezelf echt niet vertonen zo.
Plus merk ik (weet ik gewoon) dat 'volvreten' voor mij symbool staat aan een negatieve leefstijl. Eentje waar ik niemand nodig heb, eentje waar ik in ALLEEN in een dikke wollen trui op de bank kan hangen met een stuk chocolade. Eentje waar ik niemand meer in mijn bed hoef toe te laten behalve mijn teddybeer, eentje waar ik niemand meer in mijn hart hoef toe te laten in, eentje waar ik me achter kan verstoppen als mijn hart leeg is, als ik moe ben als ik het gewoon NIET meer weet. Eentje die opvult als ik mij weer zo mislukt voel, eentje die dwingt om niet na te denken over wat ik nou echt voel, eentje die excuusjes voor me zoekt om de hele dag chagrijnig te zijn. Eentje die zo zoet smaakt als chocolade maar uiteindelijk helemaal niet zo zoet is.