Het plein is van de Marokkanen

Het plein achter ons huis was van de Marokkanen. Alleen de twee blanke jongens uit het vierde huis aan het plein mochten daar komen naast de Marokkanen, de rest moet betalen. Ik kan me de namen van die twee jongens niet herinneringen, maar misschien heb ik die ook wel nooit geweten. Die kans is best aanwezig.

Maar het plein mocht ik dus niet komen, dat leerde ik vrij snel. Uit een klimrek geslagen worden, op de tegels landen en letterlijk een trap na krijgen is een duidelijk verhaal. Denken dat het veilig was omdat er niemand buiten speelde was ook een domme zet. Saïd zijn slaapkamer keek uit over het hele plein en binnen tien minuten was iedereen opgetrommeld. Best een prestatie in de tijd dat de mobiele telefoon alleen voor zakenmensen was.

Dus speelde ik tussen de garages en fietste een kwart om het blok heen. Tot aan Arnolds huis en niet verder. Vooral niet verder want in het volgende blok woonden de Marokkanen. Zolang ik niet verder ging dan was ik veilig en gebeurde er niets, tenzij Justin buiten was en die woonde aan de andere kant van de straat.

Natuurlijk kwamen ze erachter en de stoepen waar het plein aan grensde werd ook van hun. Hoe durfde ik er ook maar aan te denken om daar te fietsen? Ik werd klemgezet door Saïd en één van de blanke jongens. Ik was gedwongen om af te stappen, maar hield mijn fiets tussen mijn benen en het stuur omklemd met mijn handen. Ik wist dat ze mijn fiets zouden pikken als ik dat niet zou doen.

Saïd zijn haast gelige handen klemden zich om mijn stuur en de andere jongen stond achter mij. Ik heb er een hekel aan als mensen achter mij staan, nog steeds. Ik kon geen kant op, alleen de straat op waar ik niet mocht komen en op een plek recht tegenover Justins huis. Een groot dilemma in het hoofd van een kind, dus bleef ik staan. Hert ergste dat zou gebeuren was dat ze me uit zouden schelden, bedreigen of schoppen/slaan. Niets dat niet eerder was gebeurd.

Er werd was aan mij getrokken en ik werd een paar keer geschopt. Het plein was van hun en ook alle stukken stoep die op het plein aansloten. Ik had niet het recht om daar te komen en als ik dat wel deed zou ik ervoor moeten betalen of zouden ze met een grote groep komen om mij te grazen te nemen. Ik was bang, want ik wist hoe groot zijn familie was en uiteindelijk lieten ze mij gaan. Met mijn fiets…

Daar hield het niet mee op en uiteindelijk kwam het moment dat ik door een meisje dat veel ouder is dan ik in elkaar geslagen werd omdat ik op hun plein was geweest. Maar dat is een verhaal waar ik nog niet over wil schrijven. Ik bvoel me er behoorlijk schuldig over en wil er eerst met mijn moeder over praten. Saïd zal in veel van de verhalen naar voren blijven komen, maar gek genoeg waren het altijd de meiden die gemener en achterbakser waren.