Ik durf niet

Ik heb nog steeds moeite met het plein van de Marokkanen gek genoeg. We zijn inmiddels verhuisd en ik heb zelfs mijn eigen huisje. Toch kan ik nog steeds niet over het plein of zelfs de stoep die eraan grenst. Eens in de zoveel tijd loop ik daar en denk ik heel overtuigd dat ik rechtdoor over de stoep ga lopen. Maar op één of andere manier steek ik altijd over als ik voorbij Justins huis ben. Die daar al jaren niet meer woont, zijn moeder woont er zelfs niet meer. Maar ik kan niet voor die tijd oversteken en ik kan ook niet verder doorlopen.

Het is vreemd om het op te schrijven, maar het lukt me echt niet. Mijn hartslag gaat omhoog en ik krijg het ijs en ijskoud. Ik voel me fysiek misselijk en moet alles in de gaten houden. Hier heb ik hoe dan ook een handje van omdat ik hyperalert ben, altijd klaar om te vluchten, maar wanneer ik daar loop is het heel erg. Hoe hard ik ook probeer, ik krijg het gewoon niet voor elkaar om rechtdoor te lopen.

In het begin had ik moeite met alle pleinen en als ik het even kon helpen ontweek ik alle pleinen. Op dit punt kan ik wel op pleinen lopen, sommigen zelfs zonder dat ik om mij heen moet kijken of ik niet beslopen word. Ik werk eraan, maar het blijft soms heel moeilijk.

Verder kan ik niet tegen groepen, ben ik bang om met mijn rug naar de deur zitten en kan ik er niet tegen als mensen achter mijn lopen, staan of fietsen. Ik vertrouw geen mensen, ze zullen me allemaal op een bepaald moment naaien. En door dit feit heb ik dus heel veel moeite om relaties aan te gaan. Ik wil wel, maar durf niet…