Mijn schuld...

Ik heb even getwijfeld of ik wel door wilde schrijven. Er verschijnen zoveel verhalen op dit punt van tieners die in de problemen lijken te zitten. Ze worden gepest, willen zelfmoord plegen en daar bovenop ook nog eens zichzelf beschadigen. Het zijn het verhalen waar niemand op zit te wachten en ik zit er absoluut niet op te wachten om in één van MD’s befaamde rellen betrokken te worden. Toen bedacht ik me dat waarschijnlijk niemand mij leest en dat ik uiteindelijk gewoon mijn verhaal kwijt wil. Dit verhaal heb ik eerst met mijn moeder besproken en ik voel me er nog steeds niet lekker bij, maar dat zal ook wel nooit over gaan.

Samira heeft mij een keer in elkaar geslagen. Het is geen verrassing dat ik in elkaar geslagen ben, ik werd met regelmaat in elkaar geslagen. Wat deze keer zo ‘bijzonder’ maakte is het feit dat het mijn moeder de vernieling in heeft geholpen. Dat is raar niet? Het ergste is nog wel dat het eigenlijk mijn schuld is, hoe hard ze ook zegt van niet. Het voelt gewoon als mijn schuld.

Ik was nog niet zo heel oud, volgens mijn moeder zes of zeven jaar en Samira moet een heel stuk ouder zijn geweest dan ik. Zij liep al zwanger van haar eerste of tweede toen ik van de basisschool kwam. Ik kan me alleen stukjes en beetjes herinneren van het voorval, want ik ben heel goed in het verdringen van dingen en hier heb ik goed twintig jaar de tijd voor gehad. Mijn moeder noemt haar ‘de meeloper’ want ze deed negen van de tien keer alleen iets wanneer er anderen bij waren. Misschien dat er iemand bij was, misschien ook niet. Ik kan het me niet herinneren.

Wat ik nog wel weet is dat ik probeerde te schuilen. Ik probeerde te schuilen op een plek waar ze me tot op heden nog met rust hadden gelaten, bij ons achterthuis. Het werkte niet en ze ging mee omdat ik niet wilde betalen om buiten te lopen. Ik stond met mijn rug tegen de schutting en ze was zoveel groter dan ik. Haar lange zwarte vlecht hing over haar schouder en ze boog zich over mij heen. Duwde me en sloeg me met vlakke hand in het gezicht. Ik was zo bang en had geen idee wat ik moest doen. Ik probeerde vooral om geen geluid te maken en in de schutting te verdwijnen. Hoe meer ik zou doen alsof ik er niet was hoe sneller het over zou zijn.

Ik had helemaal niet verwacht dat de achterdeur open zou vliegen en mijn moeder naar buiten, op haar grote, harige pantoffels. Samira heeft het overduidelijk ook niet verwacht want ze wordt lijkwit en sprint weg, met mijn moeder in de achtervolging. Ik heb mijn hart nog in mijn keel als ik ze achterna loop en ze de brandgang in zie rennen.

Ik word nog misselijk als ik eraan denk, maar mijn moeder is gevallen. Combinatie van de pantoffels en een putdeksel. Haar knieën zijn aan gort en ze heeft wekenlang op krukken gelopen. En nog steeds heeft ze problemen met haar knieën, ze slaan soms dicht, doen pijn en als ze zich stoot zwelt het tot drie keer zo dik op. Mijn schuld want ik heb me in elkaar laten slaan in de achtertuin van mijn eigen huis en mijn moeder betaald er al twintig jaar voor…