Het Snurkhuis

Woensdag 8 augustus 2002

Gisterenavond heb ik een avond doorgebracht in het Snurkhuis.
Dit is een overnachtingsplaats voor de daklozen. De avond
heeft nog steeds behoorlijke impact op me gemaakt.

Eenmaal aangekomen, moest ik net zoals de zwervers voor de deur, nog even wachten totdat Noëlle kwam met de sleutel.
We hadden om kwart over 8 afgesproken. Ze was iets te laat.
Het Snurkhuis zelf gaat voor de bezoekers om negen uur 's avonds open en sluit de volgende ochtend ook weer rond negen uur.

Na een korte rondleiding, heb ik geholpen om alle benodigde spullen klaar te zetten. Het pand zag er trouwens best wel mooi en groot uit.
Dit midden in de stad, verborgen achter grote hekken in een straat waar ik nog nooit was geweest.
Er is ruimte voor 55 man om te blijven slapen. De slaapruimtes zijn boven op de eerste etage. Beneden is een grote keuken, wasruimte, opbergruimte en een grote kantine met een bar.
Ik stond deze avond achter de bar. De bedoeling was om mensen te voorzien (tegen betaling) van soep, brood, melk, koekjes, koffie, handdoeken en beddegoed.

Ik was best wel zenuwachtig en had me allerlei scenario's in mijn hoofd al voorgesteld. Je weet nooit waar je mee te maken krijgt. Je ziet ze op straat en soms beangstigen ze je.

Negen uur, een horde mensen stond klaar om zijn intrede te maken.
Ze moeten dan eerst langs de balie. Deze werd beheerd door Bart, ook vrijwilliger.
Dit schijnt het lastigste te zijn om te doen. Mensen moeten zich namelijk opgeven om te blijven slapen. Hebben zij dit niet van te voren gedaan, dan komen ze op een wachtlijst en moeten ze dus wachten, totdat er weer
plaatsje vrij komt.
Je mag in het totaal 19 nachten verblijven per maand in dit Snurkhuis.

Bart liet de mensen langzaam binnen sijpelen. Mijn zenuwen kon ik goed onder controle houden. Het zijn immers ook maar mensen.
Het eerste uur, heb ik bijna niks kunnen opmerken. Ik was meer aan het vliegen om spullen op te bergen, broodjes te pakken en koffie in te schenken.
Het opberghok was voorzien van hokken die genummerd waren. De volgorde van de nummering was bijna niet te ontcijferen, geen logica dus!
Ze krijgen een bonnetje mee met het nummer van het hok en een kopietje hiervan wordt geplakt op de tas.
Sommige blijken hun 'vaste' hok te hebben en gillen alleen 'gooi het in nummer...'
Bij navraag naar hun naam, bleek dit ook te kloppen met de naam die op het bonnetje op het hok stond.

Jassen moesten aan haakjes worden gehangen met nummers en kostbare spullen gaan in enveloppen. Deze worden dichtgeplakt, komt een ander papiertje op en in de kluis gelegd.
Echt lachen, hier gaat van alles in. Telefoons, medicijnen, buspassen en geld.


Een uur later lijkt het erop dat iedereen zo'n beetje binnen is. Ik verbaas me over het soort mensen dat binnenkomt.
Meer dan 90% is man, wat me niets verbaast, maar veelal ook nog ouder dan 50 jaar. Je weet niet wat je ziet.
Een keurig gekleede man in pak van een jaar of 60. Een jonge vader van 37 jaar, die er gewoon weg nog bij werkt.
Een vrouw zonder tanden, een dronkelap, een junk, een buitenlander een psychopaat en wat passerend volk.

De avond voltrok zich met verschijdene gesprekken met de bewoners van die nacht. Aan de bar waren dit voornamelijk Mark, een vader van 37 en een wat oudere man, die heel erg bij de pinken was.
Je vraagt je af, hoe zij op de straat komen. Huurachterstand, eruit gegooid door vriendin etc.....

Zij zelf maakte onderscheidt in het soorten mensen dat er op straat rondliep. Ze hadden het over de:
- Junks; - Alceholisten; - Psychopaten; - Allochtonen en randtoeristen.
Later lag ik hierover na te denken in bed en ze hadden inderdaad gelijk.

Er waren wellicht 2 tot 3 junks, later kwamen er al brallend een stel alceholisten binnen. Tussendoor had je inderdaad wat wazige types, die er niet echt helemaal uit kwamen, de psychopaten.
Met boekje en al voor de vertaling van enkele woorden, had ik ineens drie randtoeristen voor me neus. Drie mannen, die uit de Oekraïne waren ontsnapt, zonder papieren om in Nederland werk te vinden.
Natuurlijk enkele allochtonen, Marokkanen en een Indonesïer. De laatste was bijzonder blij met mijn aanwezigheid.
Het is volgens mij niet alledaags dat ze een leuk 'chickie' als vrijwilliger zien.

De avond passeerde en eindelijk kreeg ik de tijd om me eens met het gezelschap te mengen. Geweldig!
Wat een verhalen.. Net zoals Jan en allemaal. De visie van het Straatnieuws werd besproken. Er was geen doelgroep meer, mensen waren overzadigd met het Straatnieuws. Dit omdat er op iedere hoek iemand het Straatnieuws stond te verkopen.
Daarnaast waren alle verkoopplekken ingenomen door de Russen.
Zelf hier, is sprake van corruptie!

Verder vonden zijn zelf dat niet alle groepen daklozen bij elkaar moesten zitten, dit zorgde alleen maar voor heibel.
Mmmmmm waar zit hier de discriminatie c.q. wellicht logica?
Al met al, heb ik verscheidene verhalen gehoord waarom mensen dakloos zijn.

Dit varieert van huurachterstand tot relaties die kapot waren gegaan en er ondanks een urgentie verklaring, geen vervangende woonruimte was voor die mensen.
Er zaten ook mensen tussen die niet zoveel van hun salaris kwijt wilde zijn aan huur. Je moet er maar zin in hebben, want ondanks dat je werkt, spendeer je in het weekend toch tientallen uren op straat..

Om half 1 vond ik het tijd om naar huis te gaan en eens alles te laten bezinken..

Nu een week later, heb ik besloten om zeker nog een aantal keren mee te gaan om een duidelijk beeld te krijgen voor mezelf, of ik dit wil, of ik dit kan en er tijd voor heb.

Hmmm 1 van die dingen in mijn leven, die ik gewoon ondervind en beleef.
Dat maakt je leven een stuk interessanter..

Till next