Onzekerheid is vermoeiend

Wat kan een mens zich toch onzeker en rot voelen vanuit het niets.
Ik vraag me af of het wel vanuit het niets is.
Ik weet veelal niet waar mijn eigen emoties vandaan komen. Of ik vind ze te lichtzinnig dat ik ze onderdruk.
Zou ik soms zo gevoelig zijn, dat ik wel alles moet uiten omdat er anders binnen de kortste tijd ontploffingsgevaar ontstaat?

Lastig hoor als je niet altijd weet wat je voelt, of als je iets voelt waar het vandaan komt.
Ik moet me hier mee bezig houden om mezelf een groot plezier te doen.

Gisteren belde een vriendin op, of ik bij haar kwam eten, samen met nog een vriendin. Zij heeft net een nieuwe kamer gevonden in Utrecht.
Ik had al afgesproken met D, dat ik mee zou gaan naar de film.

Maar dan begint de ellende. Ik begin te denken. Hmmm of wil ik soms liever naar hun. Ja ik wil wel graag het huissie zien en lijkt me onwijs gezellig om met zijn drieëen te keuvelen.
Maar ik vind ook dat ik al afgesproken heb en dat moet nakomen. Of misschien vind hij dat heel erg en ratel ratel ratel...

En dan zit ik mezelf zo in de weg. Oh jee ik heb meerdere opties, meerdere keuzes, wat ga ik doen? Waar kies ik voor? Ja wat voel je dan?
Euhhhhhhhh??

Bah word dan zo moe van mezelf. Vervolgens word ik ineens onwijs onzeker of D me nog wel leuk vindt of niet. Komt dat dan voort uit het feit dat ik aan mezelf twijfel?

Nou en dan vanochtend plof ik uit mijn vel, omdat D voorstelde dat ik wel 2 keer heen en weer alle trappen af mocht lopen omdat ik zijn tas mee moest nemen. De klootzak, zo boos was ik! Loop zelf lekker twee keer op en neer.
Efin omdat ik zo boos was, heb ik gewoon in een keer alle drie de tassen inclusief koffie mee naar beneden kunnen nemen.
En dan nog heel boos en kwaad wegrijden. Nou ja zeg!

Ik heb wel even mijn excuses aangeboden en verteld dat ik een beetje moe van mezelf wordt soms. Boos omdat ik niet weet wat ik voel, boos omdat ik mijn eigen gevoelens niet goed onder woorden durf en kan brengen, boos dat ik geen keuzes kan maken en ga maar door.

Ik blijf uiteindelijk bij mijn besluit om mee te gaan naar de film. Dat was nu eenmaal afgesproken en als ik wat anders had gehad, had ik dat ook niet afgezegd.
Als je elkaar als partners, zo vaak ziet, vind je dat ineens minder belangrijk. In die zin dat je denkt, die afspraak met hem kan ik wel ff missen, zie hem toch bijna iedere dag..........

Ik probeer me nu voor te houden, jammer dan Ezzy, als blijkt dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt, merk je het dan wel en doe je het de volgende keer anders. En verders niet zo druk maken!

Volgens mij maakt die haptonome, waar ik nu twee keer ben geweest, toch aardig wat los denk ik zo. Althans ik ben ben sinds afgelopen woensdag wel een emotioneel lopend gevaar, hihi
Dat wordt wat als ik ooit zwanger wordt.

Nou goed we blijven schrijven om het achteraf te kunnen lezen, wat er zo allemaal door me heen gaat om te kijken of er een structuur in zit die het mezelf zo moeilijk maakt en het misschien kan doorbreken...