Het Waarom

Soms begrijp je na een tijdje pas waarom dingen gebeuren of zijn gebeurd of misschien nog wel eens zullen gaan gebeuren.

Zo begrijp ik af en toe, hoe lullig dit ook gaat klinken en hoe lullig ik dit ook zou kunnen bedoelen, dat bedoel ik niet op die manier, maar ik moet het toch maar op deze manier verwoorden, ik begrijp dus soms wel waarom mijn vader soms niet meer zo'n zin had in mijn moeder.

Mijn moeder is namelijk typisch zo'n persoon die zich dom voelt, of stom, of lelijk of denkt dat ze niets weet. En zij denkt ook dat wij haar allemaal daarmee moeten gaan irriteren en haar moedwillig belachelijk maken. Om haar lachen mag niet, want dan laten we weer zien hoe dom ze wel niet is. Terwijl dat natuurlijk niet waar is, maar ze zit zo in haar eigen wereld dat ze dat dus gewoon niet inziet. Dan kun je er natuurlijk wel een heel verhaal van 'vroeger' erbij gaan halen en dat zal heus meespelen, maar het helpt absoluut niet bij wat ze nu doet. Want als je dan inderdaad bevestigt dat ze dom is, dan is dat ook weer niet goed, want dat mogen we dan weer niet zeggen. Het is echt zo'n plaatje dat weer op zo'n typische manier in elkaar valt. Typsich vrouwelijk wellicht ook wel. Een gesprek eindigt meestal met: "Laat maar, want ik ben toch dom en ik weet toch niets, dus laat allemaal maar zitten". Als je daar dan iets van wilt zeggen dan mag dat niet, want voorgaande zin zal ze blijven herhalen. Maar o wee als je dan zegt dat het inderdaad niet zo slim is. Dan heb je het alweer gedaan. Eigenlijk heb je het altijd gedaan, want als je graag discussieert en zij denkt dat jij haar dom vindt, wat natuurlijk niet wordt gevraagd en wat ook niemand denkt, behalve zij en zij kan voor anderen denken kennelijk, dan is het gesprek snel afgelopen.
De zin "ik hoor je toch" wordt ook vaak gebruikt. Vaak wil ik dan ook zeggen "maar luister je dan ook?" want dat zij twee verschillende dingen. Ik hoor ook genoeg dingen, maar of ik ook echt luister dat is een tweede vraag. Wordt je wel echt gehoord. Maar dat mag je dan ook weer niet zeggen, want ze hoort toch wat je zegt?

Af en toe, of eigenlijk gewoon heel vaak, het is fijn dat ik niet heel vaak meer thuis ben, zowel voor haar als voor mij, dan heb ik gewoon even geen zin meer om thuis te zijn. Je kan toch niet praten want er wordt niet echt naar je geluisterd en jij moet wel naar iedereen luisteren want als jij het niet doet, dat is wel erg. Maar als er niet naar mij geluisterd wordt, dan maakt het niet uit. Je mag lachen om vanalles, maar als je dan weer om een bepaald persoon lacht omdat iets grappigs is, dan is het huis te klein.
Ik vraag me gewoon af: Waarom? en Wat is er nou zo moeilijk aan luisteren? en Hoe komt het nou dat je zo'n negatief zelfbeeld hebt? Maar dat is natuurlijk ook niet zo, dus vooral niet zeggen dat ze misschien even met iemand moet gaan praten erover want 'ik ben niet gek'. Nee ik wel omdat ik dat wel heb gedaan? Fijn om dat dan even door te laten schemeren.

Zulk soort dingen irriteren mij mateloos. Of dat nu van mijn moeder komt, van kinderen op mijn werk of m'n buurvrouw, dat maakt mij niet uit. Maar irriteren, dat doet het me wel. Vooral omdat er geen gesprek kan ontstaan over het Waarom!