Het was zo'n dag...

Vandaag was zo'n dag, waarop ik meteen wist dat het mijn dag niet was ... Mijn wekker ging om half acht, niet eens zo heel vroeg, maar ik had het idee dat het nog midden in de nacht was. Met een duf hoofd stond ik op en maakte me klaar om naar de universiteit te gaan. Erg veel zin had ik daar overigens ook al niet in, vandaag zou ik mijn eerste tentamen hebben, wiskunde. Ik had me nauwelijks voorbereid en dat maakte me boos. Boos op mezelf omdat ik sinds de middelbare nog steeds niet de discipline kon opbrangen om te plannen en te studeren, waardoor ik mijn eerste tentamen al meteen zou vernachelen.
Ik pakte snel mijn tas in: flesje water, potlood, gum, pennen, rekenmachine, formuleblad... Maar mijn geo-driehoek kon ik nergens vinden, terwijl ik die toch nog best wel eens nodig zou kunnen hebben vandaag. Alle laden had ik opengetrokken, onder alle kussens gekeken en uiteindelijk vond ik hem, op de grond onder een tas.
Nog redelijk op tijd verliet ik mijn kamer en pakte mijn fiets uit de fietsenkelder. Ik gooi de deur open, op naar de frisse buitenlucht, weg uit die muffe kelder. Maar het viel een beetje tegen wat ik te zien kreeg daar buiten: grijze wolken en regen, mensen met regenjassen, verregend alsof ze eerst door een rivier zijn gereden fietsen ze naar waar ze vandaag verwacht worden.
Ik stap op mijn fiets maar al snel maakte mijn fiets een erg vreemd geluid en trapte het wel erg zwaar. Ik herinnerde me dat het vandaag zo'n dag was waarop hetje dag niet is, en vreesde het ergste: band lek! Dan maar lopen. Steeds harder begon het te regenen en ik begon me steeds meer te voelen als de mensen die ik zag toen ik de kelderdeur opengooide: verregend.
Toen ik ook nog moest omlopen omdat men met de weg bezig was, was er geen twijfel meer mogelijk: Dit is zo'n dag waarom je meteen weet dat het jouw dag niet is!

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik toch ook nog iets positiefs uit mijn dag haalt: Waarschijnlijk heb ik de 10.000 stappen nu wel gered!