Highschool Amerika.

Heee lieve md'ers. Alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst schreef, maar moet nu echt weer even iets kwijt.
Ik ga vandaag iets schrijven over de titel: Highschool in Amerika.

Een droom van mij die ik altijd in stilte heb gedroomd, een jaar lang naar het buitenland om daar een studie te volgen. Aangezien ik dacht dat dat iets was waar je voor geselecteerd moest worden van school uit heb ik die droom nooit naar mijn ouders toe uitgesproken omdat ik niet verder wou fantaseren over iets wat nooit waar zou kunnen worden.
Erg dom en naïef van mezelf. Maar fijn, helaas kan ik de tijd niet meer terug draaien.

Nu kwam mijn lieftallige broertje thuis met het verhaal dat hij graag Highschool wou gaan doen in Amerika. Hij heeft me diverse sites laten zien met wat het precies inhield, en hoe je er deel aan kon nemen.
Toen zakte mijn mond toch wel even open. Domme ik... Dat ik daar niet eerder op kwam.!

Toen Tycho zijn plan vertegenwoordigde bij mijn ouders aan tafel biechtte ik op dat dat mij ook onwijs gaaf leek, en vertelde dat ik dat idee ooit eerder ook al had, maar het dus naast me neer had gelegd.
Op de een of andere manier hadden ze geen aandacht voor mij, en werd er al van alles voor mijn broertje geregeld.
Ik legde het maar even naast me neer, om er geen ruzie over te krijgen en ging in stilte zelf op onderzoek.
Zo kwam ik er achter dat er ook nog wat 'goedkopere' organisaties waren. ( Ik schrok wel van de prijzen hoor. Allemaal rond de 9.000,- euro, en dan zitten daarbij de kosten nog niet berekend van wat je als zakgeld zal gebruiken, wat nog weer z'n €250,- per maand zal zijn... ) Afijn. Ik had meerdere sites van binnen naar buiten gelezen. Van activiteiten tot reisblogs van studenten, en van visum aanvraag tot de veel gestelde vragen. Ook had ik al over en weer zitten mailen met iemand van de organisatie. Alles was al tip top uit gestippeld. De enigste mogelijkheid voor mij zou nog zijn augustus 2014. Dit omdat ik voor het volgende jaar al te oud zal zijn.
En dan begint de tijd toch wel te dringen. Mijn ouders die het nog steeds niet eens waren dat ik het highschool jaar zou gaan doen. Nee ik moest maar gaan zoeken naar een buitenlandse stage.

Bij toeval kwam ik ook bij een reisblog van een soort oud vriendin van mij terecht. Ik keek op haar facebook pagina en zag dat ze op dit moment inderdaad ook een jaar in LA zat met de organisatie waar ik ook mee zou willen gaan.
Snel voegde ik haar toe en begon een gesprek met haar. Ik vertelde dat het me onwijs gaaf leek maar dat mijn ouders minder enthousiast naar mij toe waren dan dat ik naar mijzelf toe was.
Ik vertelde dat we bang waren dat de lat voor mij te hoog zou liggen. Mijn Engels is okay... Het spreken gaat goed, ik kan hele gesprekken volgen en snappen wat er gezegd word, en ik ben goed in begrijpend lezen ( Ben geslaagd met een 6.6 voor Engels! ) alleen het schrijven is bagger. Ik schrijf alles zo fonetisch op als de pest waardoor je woorden krijgt die niet juist gespeld zijn. En de zins opbouw bij lange teksten is nog niet helemaal om trots op te zijn. Maar goed. Dat zou dan ook één van de redenen zijn waarom ik erheen wil, om mijn Engels vloeiend te laten worden. En hoe kun je dat nou leren op een leukere manier dan een jaar Amerika zelf?
Nu wist dat meisje mij gerust te stellen, ze wou geen woord kwaad spreken over de Amerikanen maar hun hele niveau lag een stuk lager dan hier in Nederland. En wanneer iets niet zou lukken, of je toch in de problemen betreft de lesstof zou komen is er altijd iemand die je helpen wil. Van je mentor tot je gastgezin tot de persoon van de organisatie die je 'coacht'. Dus dat probleem konden we al van het lijstje afstrepen.

Dan kwamen we met het probleem vrienden en sociale contacten. Mijn ouders waren bang dat ik daar geen vrienden zou krijgen, en die angst deelde ik voor een heel klein beetje. Hier in Nederland gaat het namelijk niet altijd een van makkelijk. Maar ook daar wist ze mij gerust op te stellen. Amerikanen zijn namelijk erg nieuwsgierig naar je, ze willen alles horen over Nederland en de cultuur die wij hier hebben. En daarnaast heb je vele activiteiten waar je aan deel kunt nemen binnen school, zoals theater ( Wat mij wel aansprak ) Football, honkbal, koor ( wat me ook gaaf leek ) en ja nou ja... Jullie kennen de films en verhalen wel over de opties die je allemaal hebt op een school in het grote Amerika. Dus ook die angst konden we afstrepen.

Ik zat nu dus alleen nog maar met het probleem dat mijn ouders niet achter mij stonden. Dus was de volgende stap nog eens goed met ze in gesprek te gaan. Helaas liep dit uit in een groot jank festijn en behaalde ik niet het resultaat waar ik zo hard op gehoopt had. Papa zei continu kwetsende dingen naar mij toe, en kraakte mijn plannen en ideeën af. Dit leidde dus tot een heerlijke vader-dochter ruzie.
Die zelfde avond ben ik nog weer achter mijn laptop gaan zitten en ben een gaan typen over hoe ik mij voelde, wat ik er van vond dat mijn broertje wel mocht gaan en ik niet, en wat nou precies mijn droom was. ( Voor de lezers die graag de brief lezen willen zal ik hem vanavond of morgen even in mijn lezerslijst droppen )

Nadat mijn vader de brief las begon die te lachen en zei: "Goh Esmee, je zit op de verkeerde opleiding! Je had schrijfster moeten worden." Eerst kon ik niet echt bepaald lachen om die opmerking, maar later dacht ik bij mezelf dat ik het maar als compliment moest opvatten, aangezien ik ook bezig ben met een boek te schrijven ( Waar mijn vader niks van af weet ) Daarna las mijn moeder hem, waarna ze bedenkelijk in haar vaste stoel ging zitten. Nadat er nog weer een vader-dochter woordenwisseling was zei mijn vader: "Esmee luister, je gaat maar naar die High school, je verspilt je spaargeld er maar aan. Maar je hoeft niet te verwachten dat je dan nog welkom hier bent." Ja een echte uitspraak voor mijn vader. Hij met zijn autisme zegt soms ( eigenlijk heel vaak ) Dingen die mij gewoon onwijs kwetsen. Goddank nam mijn moeder het voor me op.

Toen ik vandaag thuis kwam van school en ik op papa's kantoor ging zitten om te leren zag ik mijn brief daar liggen. Voorzichtig vroeg ik of hij het nog een keer gelezen had en dat bevestigde hij.
Dat was al één stap in de goede richting. Hij zal het nog eens goed overleggen met mama, en wil dan graag een gesprek met mijn decaan. ( Dat zal de mentor dan wel eerst worden, aangezien op het mbo je volgens mij niet zomaar een gesprek met de decaan zal hebben... ) Nog één stapje de goede richting in.

Ik moet, ik wil en ik zal gaan naar die Highschool. Ik heb buiten mijn hond en vriendinnen om gewoon niks om in Nederland te blijven. Sowieso ben ik al geen blijver. Mijn toekomstdroom is ook lekker ver weg te gaan wonen en in andere landen te gaan werken. En wat is dan een betere voorbereiding dan dit?

Al zijn er nu twee stappen in de goede richtig gezet, nog steeds vrees ik heel erg dat het niet door zal gaan. Hij zal zich wel weer bedenken of een andere smoes verzinnen.
Nou ik kan je vertellen, dan zal ik er echt kapot van zijn.
Maar ik loop voor één keer niet op de zaken vooruit, en laat het even voor wat het is. Papa en mama krijgen de tijd om er goed over na te denken en om mij heel gelukkig te kunnen maken.
Wel is al zeker dat Tycho mijn broertje mag gaan. Dan zou het toch oneerlijk zijn wanneer ik niet zou mogen?

Wat vinden jullie ervan, als de één mag, dan mag toch ook de ander?

Heeeeel veel liefs, van Esmee.
En ik zal een deze dagen de brief naar mijn ouders droppen in mijn lezerslijst