De buskinderen die ik het afgelopen half jaar had..
Ik moest er aan wennen. Wezentjes met een gebruiksaanwijzing, en niemand die
je op weg helpt. ''Zoek het maar uit'' is het credo.
En zo zaten we met een jochie dat overal tegenaan schopte (opgelost met een zitje, zit 'ie net iets te
hoog om er met z'n pootjes bij te kunnen),en een ventje bij wie er in z'n koppie af en toe een knopje
omgaat, en dan verandert in een ongeleid projectieltje die praktisch niet te stoppen is.
NIET aan toegeven is ons devies, wat volgens onze bescheiden mening, iets te vaak is gebeurt in de voorgaande
taxibusjes.
(Er komt regelmatig 1 van de dames langs en die roept dan hysterisch :''O Josje..lieverd, hallo ventje..dag schattebout.
Ik ben steeds bang dat ze ook nog babygeluidjes gaat uitstoten. Ik krijg er jeuk van. Tex kippenvel: ''Ik bof met jou, weet je dat'', zei hij laatst na zo'n tenenkrommend intermezzo, met de hooggeblondeerde, roze Crocs dragende dame.
Bij haar vergeleken ben ik inderdaad doodnormaal
Kortom, het viel lang niet altijd mee. Maar je leert wel een heleboel. Vaak gaat het nu wel goed, soms ook nog weleens niet.
Maar goed..risico van het 'vak'.
Vanochtend was even een hoogtepuntje..
[Marc] ''Juffrouw Carla?''
''Ja?''
''Ik vind Tex (chauffeur) best wel lief.''
''Echt waar? Man joh..de dag van Tex kan niet meer stuk meteen!''
(Tex speelde het spelletje mee door trots rechtop te gaan zitten en z'n kraag recht te zetten.)
''Juffrouw Carla?''
''Ja Marc?''
''Ik vind jou ook best wel lief!''
''Meen je dat nou? Goh joh..wat zal IK vannacht lekker slapen. Op 2 oren.''
[Josje]''Juffrouw Carla? Van wie ga jij vannacht dromen?''
''Van Marc natuurlijk!.''
Als ik omkijk zie ik een stralend toetje.
Wanneer de kinderen allemaal veilig op school zitten, kijken mijn collega en ik
elkaar aan.
''Het is best pittig geweest met die gastjes, maar je zult zien ; we gaan ze straks nog missen.''
Ik knik. Het is zo..