Hmmm...

Sommige mensen. Gisteren gezellig met de buurtjes de middag en avond doorgebracht. Spelletje gedaan (PC) terwijl de buurman bezig was met geschilderde plintjes op hun plek terugbrengen. Eergister nog goed gesprek gehad met buuv.
Sommige mensen zijn zo...onlogisch! Ik weet wel dat ze ziek zijn, dat ze een ziekte hebben, maar sommige mensen met die ziekte reageren op een manier alsof het de schuld van hun partner is dat ze ziek zijn. En dat is dus echt niet zo. Er is iemand die ik ken die als zo lang gebruikt wordt door de liefdes in zijn leven, alleen omdat het zo'n rustige, lieve, geduldige jongen is, en daar kan ik zo kwaad om worden! Hij is af en toe gewoon te goed voor deze wereld, en als het dan uiteindelijk fout gaat, dan doen die...vrouwen (laat ik het netjes houden)...alsof het allemaal zijn schuld is. Ik vind het zo rot voor hem! Ik vind het wel knap, want hij laat zich er niet door kennen. Hij probeert het elke keer toch weer. Zijn vertrouwen lijkt er niet onder te lijden te hebben. Gelukkig maar, want hij verdient het om een leuke, lieve, zorgzame vrouw te treffen, die 100% voor hem gaat, (en niet voor zijn geld/contacten/dergelijke), en dat wens ik hem ook echt toe.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een moord (nou ja, bij wijze van spreken dan, want zo agressief ben ik niet...) zou doen voor iemand als hem. Lief, geduldig, aardig, volgens mij heeft hij ook best een goed gevoel voor humor. Daarom kan ik absoluut niet begrijpen dat er mensen zijn die misbruik van zo iemand kunnen maken. Ik snap sowieso niet dat mensen misbruik van iemand kunnen maken. Dat is toch niet nodig?!
Ik bedoel, als ik in een relatie zit, dan ben ik er 100% voor diegene. Ik kijk niet om me heen wat er nog meer 'te scoren' (zoals mijn aanbiddelijke ex dat zo romantisch noemt) valt. Daar heb ik dan helemaal geen behoefte aan. Ookal voel ik me doodongelukkig in die relatie. Ik heb zoiets: als je je doodongelukkig voelt in een relatie, moet je daar wat aan doen. Hetzij in die relatie zelf, door te praten, en als dat uiteindelijk niet meer wil lukken (dat kan, dat je uit elkaar groeit, of blijkt dat je heel andere dingen verwacht van elkaar en de relatie) dan moet je ervoor kiezen om uit elkaar te gaan. Maar vreemdgaan, daar kan ik echt niet bij dat mensen dat doen. Het doet de ander zo vreselijk veel pijn, en vaak achteraf heeft degene die vreemdgegaan is er ook alleen maar verdriet van, en ik heb zoiets: het is toch nergens voor nodig?!
Goed, misschien dat ik heel erg naief ben wat dat betreft, maar zo denk ik erover. Als ik ooit in mijn leven nog eens iemand tegen mag komen waar ik een relatie mee aan wil gaan, en diegene zou vreemd gaan, dan is het wat mij betreft ook in een keer over. Niks praten, niks 'het spijt me, ik zal het nooit meer doen'.
Er zijn nu genoeg dingen gebeurt in de relaties die ik al wel gehad heb die ik niet wilde (op lichamelijk gebied, maar ook op geestelijk en materieel gebied), ik ben daar nu vreselijk klaar mee. Ik laat me niet meer slaan, ookal is de man in kwestie anders nog zo lief en zachtaardig, hij kan op zijn knieen smeken en huilen dat het nooit meer zal gebeuren, een keer is teveel. Ik laat geen dingen meer met mijn lichaam uithalen die ik niet wil, ookal zit je in een relatie, ik vind niet dat het zo hoeft te zijn dat je dingen op sexueel gebied MOET doen, alleen omdat je partner dat zegt. Klaar ben ik er mee. Het is mooi geweest. Ik ga nu voor de lieve, geduldige, mannen, die weten hoe belangrijk het is om een eigen leven te houden naast de relatie. Die weten hoe belangrijk het is om iemand in zijn/haar waarde te laten, en niet meteen gaan claimen. Mannen die voor zichzelf kunnen zorgen. Iemand waar ik eerst een solide basis mee op kan bouwen, zodat ik weet dat het goed zit.
Goed, dit moest er ff uit. Zit me al een tijdje dwars, maar wist niet goed waar ik er mee naar toe moest. Nu dacht ik: weet je wat, ik gooi het er gewoon uit, dan blijft het in ieder geval bij mij niet meer opbottelen van binnen, en mensen die erop willen reageren, die kunnen dat, en zo niet, ook goed.