in leven

vandaag precies vijf weken geleden een eind aan mijn leven proberen te maken. proberen ja, want anders zat ik hier natuurlijk niet meer. wat ben ik ONWIJS blij dat het niet gelukt is!!!!! mensenkinderen, ik leef nog! ik zat zo diep, voelde me zo waardeloos, slecht, stom etc, etc, ik dacht gewoon dat ik te slecht was om te leven. ik voel me nog steeds niet toppie natuurlijk, ik bedoel, er moet zo veel aan mezelf gebeuren voor ik ben waar ik wil zijn, maar ik ben zover dat ik me aangemeld heb voor therapie. ik zie in dat ik het alleen niet red. ben daarom wel trots op mezelf. je merkt eigenlijk pas na zoiets, na zo'n poging hoe afgesloten je bent van alles en iedereen om je heen als je aan dat soort dingen denkt. ik bedoel, ik wist natuurlijk dat mensen het niet leuk gingen vinden, maar ik had zoiets, ze komen er allemaal wel overheen, ze zijn even een paar dagen verdrietig en daarna zijn ze me wel vergeten. ze zijn beter af zonder me.
het rare is, ik was helemaal niet depressief ofzo. ja natuurlijk had en heb ik een hekel aan mezelf, dat moet ik ook veranderen, maar ik wist nog wel dat het leven zelf de moeite waard was, alleen ik verdiende het in mijn ogen niet langer.
maar goed, alles is nu uitgekomen, ben in de steek gelaten door mijn vriend die het allemaal niet aankan, begrijpelijk aan een kant natuurlijk, het is allemaal niet niks, maar de manier waarop hij me laat vallen is alsof hij een vage kennis de deur uit zet. ik bedoel, we hebben drie jaar een relatie gehad, twee jaar samengewoond, en binnen een dag staan al mijn spullen buiten en wil hij geen contact meer.
ik begrijp echt heel goed dat hij het er vreselijk moeilijk mee heeft, maar dat hij er ab so luut niet over wil praten, niet samen uit wil proberen te komen, niet naar mijn kant kan en wil luisteren, dat vind ik moeilijk. maar goed, ik heb het 25 jaar zonder hem gered, ik red het verder ook wel zonder hem.
aan een kant ook wel lekker om weer vrijgezel te zijn. hij is zo ONGELOOFLIJK bang voor alles wat los en vast zit, zelfs voor dingen die eventueel ooit zouden kunnen gaan gebeuren misschien op een dag, daar was hij bang voor. ik bedoel stel je voor: je bent met de auto naar je ouders gegaan, mijn ex had gedronken dus zou ik terug rijden. we komen buiten en lopen richting auto. opeens blijft hij stilstaan. dus ik vraag wat er aan de hand is. Hij: "ik durf niet naar de auto te lopen." ik kijk hem rustig aan, ben wel wat van hem gewend. "waarom niet?" hij geeft me de sleutels."jij moet maar even in de kofferbak kijken, want ik denk dat er iemand in zit. ik hoorde op de heenweg hiernaartoe namelijk allemaal geluiden" dus ik begin te lachen, want ik denk dat hij een geintje maakt. ik bedoel, wie denkt er nu bij na dat er iemand voor de lol in de kofferbak van een vreemde auto kruipt! maar goed, hij was bloedserieus, dus ik loop naar de auto, doe de kofferbak open en roep dat er natuurlijk niks aan de hand is. ja, de auto maakt geluiden ja, ik bedoel, de roestbak rammelt aan alle kanten, want hij is al een paar jaartjes oud! nog zoiets: de wc is bij hem beneden, en de slaapkamer boven. ik moest 's nachts met hem mee als hij naar de wc moest, want hij durfde niet alleen....hij is trouwens 32 jaar oud, 1meter 99 lang.
ik begrijp best dat er mensen zijn die last hebben van angststoornissen (ik bedoel, ik ben zelf ook niet helemaal lekker in mijn bovenkamer, dat blijkt maar weer) maar je kunt er toch wat aan doen? ik ben nu 28, en ik ga ook in therapie. hij ziet absoluut niet in dat het best eens lastig kan gaan worden nu hij mij het huis uit geschopt heeft (wie gaat er nu mee 's nachts????) nou woont hij ook weer tijdelijk veilig bij papa en mama, maar hij zal toch ooit terug moeten. of een ander huis kopen (daar is hij volgens mij toe in staat) maar dan nog zal hij daar een tijdje alleen moeten wonen. en of hij dat kan????
goed, heb mijn hart gelucht, was ff nodig.