Sodemieter....

Net telefoon van ma gehad. Van de week was de echtgenoot van een vriendin van haar overleden (hersentumor) dus ze moesten sowieso zaterdag naar een begrafenis, maar ze wisten al dat die man niet lang meer zou leven, het is nooit leuk natuurlijk, maar het zat er al langer aan te komen. Nou kreeg ze vanmorgen telefoon, dat die echtgenote (mijn moeders vriendin dus) zelfmoord gepleegd heeft. En zij wordt ook zaterdag begraven. Shocking!!! Die vrouw hield dus zo waanzinnig veel van haar man dat haar leven zonder hem geen zin meer had. Dat kan ik me dus niet voorstellen.
Een ruime maand geleden heb ik zeventig paracetamol geslikt, en vier slaappillen, en niet omdat ik zo'n hoofdpijn had. Ik zag het leven niet meer zitten, ik verdiende het in mijn ogen niet meer, had er zo'n puinhoop van gemaakt. Altijd maar de dingen gedaan die andere mensen van me wilden, en nooit eens wat ik zelf graag wilde. Ook dingen die ik absoluut niet wilde doen, deed ik, omdat ik dacht dat anders de mensen om me heen niet meer om me zouden geven. En daardoor ben ik zo in de knoop geraakt met mezelf, dat ik geen andere uitweg zag dan de dood. Dus ik kan begrijpen dat mensen soms zo onwijs diep zitten, dat ze een eind aan hun leven maken, dat kan ik begrijpen, omdat ik zelf ook zo diep heb gezeten. Maar ik weet niet of ik ooit zoveel om een man (of vrouw for that matter!) zou kunnen geven dat ik om diegene een eind aan mijn leven zou maken. Misschien is het heel mooi als je zoveel van iemand houdt dat je je een leven zonder diegene niet voor kan stellen, maar het is ook erg beangstigend denk ik.
Ik ben echt ongelooflijk blij dat ik er nog ben, dat ik het na kan vertellen, dat ik mijn leven om kan gooien, dat ik kan gaan leven zoals ik dat wil. En ik schrik nu van berichten als dit, al kan ik het me dan op een of andere manier best voorstellen...