Hoe een onbekende de shuffle-knop vindt

Vandaag was een dag, die als al mijn voorgaande dagen, niet zo heel bijzonder begon. Ik stond op, kleedde me aan, poetste mijn tanden, ontbeet een hapje en deed nog meer van dat soort niet bijzondere dagelijkse dingen. Na vier maanden onafgebroken hetzelfde ritueel begon dat behoorlijk saai te worden. Zelfs het weer leek het daar nu drastisch mee eens te zijn.
Ik schoof de lamellen voor mijn raam iets opzij en keek naar buiten. Het was triest om te zien hoe de wind de eerste herfstbladeren van de bomen rukte, ook de dikke regendruppels die uit de donkere wolken naar beneden vielen, maakten het gezicht niet veel fraaier. Het was overduidelijk nu echt herfst geworden en dat betekent voor Nederland een hoop nattigheid.
Mijn dagelijkse beslommeringen begonnen weer van voren af aan en het leek wel alsof mijn leven op repeat was gezet en daar niet meer vanaf te brengen was. Het voelde alsof de shuffle-knop niet meer te vinden was en ik ook niet meer wist waar ik die zou moeten zoeken.
Gelukkig was er een vooralsnog onbekende vrouw die daar verandering in bracht. In mijn mailbox vond ik het langverwachte mailtje waarin stond dat ik die middag langs kon komen voor een plaatsingsgesprek. Mijn wereld veranderde en het leek wel alsof die onbekende vrouw de shuffle-knop wel kon vinden, want niets was meer normaal.
Die middag kreeg ik dan ook te horen dat ik voor de stage was aangenomen en dat ik aanstaande maandag mag beginnen op de oncologie afdeling in het ziekenhuis. Dat is dan ook één van de redenen waarom ik heb besloten dit dagboekje te openen. Om de mooie en minder mooie dingen van me af te schrijven in mijn leventje wat voorlopig niet meer hetzelfde zal zijn!
Van repeat naar shuffle, wie weet wat me allemaal nog meer te wachten zal staan?

Heel veel liefs,
My hope...