Hoe ik mij voel [3]

Op het moment zit er een drukkend gevoel in mijn buik, doet mijn hoofd al een week lang pijn en staar ik vaak somber voor mij uit.
Ik vind het moeilijk om mij te kunnen concentreren, ik vind het moeilijk om door te gaan. Mijn leven ziet er somber en waardeloos uit, precies zoals ik mij voel.
Met mijn ouders kan ik niet goed praten, dat is nou eenmaal zo en vrienden heb ik ook niet bepaald. Alles wordt opgekropt en ik heb daarom al een dagboek, maar het geeft niet veel verlichting. Het doet pijn om zo door te gaan, maar praten met mijn moeder gaat hem echt niet worden. Naar de dokter gaan kan ook niet zomaar en daar komt mijn moeder achter, dan moet ik uitleggen wat er aan de hand is en dat zal ik niet kunnen.

Tja, ik zit al een tijd niet lekker in mijn vel, waar het aan ligt? Tja er kunnen zoveel redenen voor zijn, redenen die ik liever niet noem maar toch wel van belang zijn. Ik voel me hopeloos, radeloos, verdrietig.
Het liefst zou ik nu in huilen uit willen barsten, maar dat kan ik niet. Niet hier, niet nu.

Begrijpen jullie mijn gevoel? Of kijken jullie mij nu aan alsof ik gestoord ben? Misschien wel allebei. Natuurlijk, ik weet al wat jullie zullen zeggen. Je moet er over praten of je nu wil of niet. Je kunt dingen niet opkroppen want dan gaat het mis. Maar als je niemand hebt om te praten? En daarbij totaal geen prater bent en als je er alleen al over nadenkt in huilen uitbarst? Praten is erg moeilijk voor mij, ik kan het gewoon niet.