Eenzaam [2]

Ik doe het mijzelf aan, ja dat besef ik wel ja. Mijn onzekerheid en verlegenheid staat mij erg in de weg, ik wil het niet meer hebben maar het blijft hoe hard ik het ook van mij afschud. Op school durfde ik dit jaar voor het eerst op mensen af te stappen, heb ik vriendschap gesloten wat uiteindelijk een stel vreemde types blijken te zijn. Het type mens dat mij de grond in drukt, achterstelt en vervolgens schijnheilig zegt dat ze er voor me zijn, dat ik kan zeggen wat ik wil terwijl het grootste probleem wat op het moment op mijn hart drukt zij zijn.

Toch kan ik ze niet los laten, dan ben ik helemaal alleen en voel ik mij alleen maar eenzamer. Maar toch, ik voel mij eenzaam. Mijn ouders zijn al een aantal jaar gescheiden en mijn broer waar ik de beste band mee had, woont bij mijn vader. Mijn zus woont bij haar vriend en mijn moeder is erg vaak weg. Om eerlijk te zijn heb ik geen band met een van hen. Ik ben dus erg vaak alleen thuis. Vroeger had ik drie internet vriendinnen op een site, ik skypte daar ook erg vaak mee. Helaas zijn hun steeds meer gaan minderen en spreek ik ze alleen af en toe op whatsapp. Vroeger skypte ik altijd wel met een van hun, dat is nu ook over.

Doordat ik niet bepaald vrienden heb in het echte leven, en ik op het internet op het moment ook niet bepaald iemand heb voel ik mij vaak eenzaam, zit ik achter mijn laptop onderuitgezakt met een zak chips en een glas cola naar het scherm te staren, op het web te surfen en mij stierlijk te vervelen terwijl mensen om mij heen een geweldige tijd beleven.

Dan vraag ik mij wel eens af, waar zij wel en ik niet? Wat doe ik dan verkeerd, dat ik altijd maar alleen ben. Dat ik nooit vrienden maak, dat ik alleen maar gepest word en wanneer ik vrienden maak het schijnheilige gedrochten zijn, waar mee ik heus veel lol kan hebben, maar mij ondertussen ook vaak onderuit halen waardoor mijn onzekerheid met de dag groeit. Het doet pijn, maar misschien is het wel mijn eigen schuld. Maar door mijn onzekerheid en verlegenheid stap ik niet zomaar op iemand af, en nu al helemaal niet. De groepjes zijn al gevormd en daar kom je niet zo gemakkelijk meer tussen.

Dat eenzame gevoel wordt al erger. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, echt waar. Mijn gedachten werken vaak anders dan anderen, ik vind het vaak geweldig om uren alleen te zijn en met niemand rekening te hoeven houden, geen gebabbel aan mijn hoofd wat mij niet interesseert, maar toch zou ik vrienden willen hebben waar ik mee afspreek, plezier kan hebben en die ik kan vertrouwen.

Waar gaat het toch mis? Bij mijzelf.