Verdriet, maar waarom? [1]
Beste lezer,
Ken je dat gevoel van verdriet, angst, of boosheid die je in je hebt zonder enige reden? Dat je je rot voelt, niet meer kan en niet meer wilt? Ik wel. Misschien heb ik daar wel een reden voor, maar lijkt dat mij zo onlogisch. Toch zou ik niet weten wat het anders zou kunnen zijn.
'S avonds is dit het ergste, wanneer ik in mijn bed lig en zeker weet dat niemand mij kan zien. Zeker weet dat niemand mijn kamer binnen komt. Op die momenten voel ik mij het vervelendste, omdat ik weet wat er gaat gebeuren. Ik kan het tegenhouden, of ik zou het tegen moeten kunnen houden. Maar helaas, dat lukt mij niet. Ik kan het niet en ik ben bang dat ik het nooit 100% onder mijn eigen macht zou kunnen hebben.
Wanneer ik weet dat niemand binnen komt pak ik een scherp voorwerp, voornamelijk een schaar. Een schaar met een hele scherpe punt en begin dan mijn lichaam te beschadigen tot ik echt niet meer kan. Met zakdoeken maak ik het weer zo schoon mogelijk die ik op school onopvallend weggooi. Aangezien het (tot nu toe) één snee is, die al dieper wordt, kan ik het makkelijk verbergen.
Vroeger ben ik erg gepest, maar mijn ouders hadden het zelf zwaar. Hierdoor had ik thuis altijd een fake-lach op, waardoor het voor mij makkelijker is om te doen alsof. Mensen denken dat het goed met mij gaat, terwijl ik instort. Ik wil het ook verbergen, mensen moeten zich geen zorgen om mij maken, maar toch voel ik mij daardoor nog eenzamer.
Soms moet je kwijt wat je op het hart ligt, ik weet dat ik niet goed bezig ben en hier mee moet stoppen. Maar ik weet niet hoe. Je denkt het in de hand te hebben, maar ondertussen heeft het jou in de hand en kun je je er niet meer tegen verzetten, gaat het automatisch, denk je er niet bij na. Maar toch moet je met de gevolgen leven om elke minuut van de dag te controleren of het niet zichtbaar is, het te bedekken en te zorgen dat niemand iets merkt. Door die inspanning ben ik 's avonds al helemaal kapot. Zo gaat de cirkel rond en rond, maar ik wil het niet meer. Toch is het als een verslaving, het lijkt alsof ik niet zonder kan.
Het spijt me.
Ken je dat gevoel van verdriet, angst, of boosheid die je in je hebt zonder enige reden? Dat je je rot voelt, niet meer kan en niet meer wilt? Ik wel. Misschien heb ik daar wel een reden voor, maar lijkt dat mij zo onlogisch. Toch zou ik niet weten wat het anders zou kunnen zijn.
'S avonds is dit het ergste, wanneer ik in mijn bed lig en zeker weet dat niemand mij kan zien. Zeker weet dat niemand mijn kamer binnen komt. Op die momenten voel ik mij het vervelendste, omdat ik weet wat er gaat gebeuren. Ik kan het tegenhouden, of ik zou het tegen moeten kunnen houden. Maar helaas, dat lukt mij niet. Ik kan het niet en ik ben bang dat ik het nooit 100% onder mijn eigen macht zou kunnen hebben.
Wanneer ik weet dat niemand binnen komt pak ik een scherp voorwerp, voornamelijk een schaar. Een schaar met een hele scherpe punt en begin dan mijn lichaam te beschadigen tot ik echt niet meer kan. Met zakdoeken maak ik het weer zo schoon mogelijk die ik op school onopvallend weggooi. Aangezien het (tot nu toe) één snee is, die al dieper wordt, kan ik het makkelijk verbergen.
Vroeger ben ik erg gepest, maar mijn ouders hadden het zelf zwaar. Hierdoor had ik thuis altijd een fake-lach op, waardoor het voor mij makkelijker is om te doen alsof. Mensen denken dat het goed met mij gaat, terwijl ik instort. Ik wil het ook verbergen, mensen moeten zich geen zorgen om mij maken, maar toch voel ik mij daardoor nog eenzamer.
Soms moet je kwijt wat je op het hart ligt, ik weet dat ik niet goed bezig ben en hier mee moet stoppen. Maar ik weet niet hoe. Je denkt het in de hand te hebben, maar ondertussen heeft het jou in de hand en kun je je er niet meer tegen verzetten, gaat het automatisch, denk je er niet bij na. Maar toch moet je met de gevolgen leven om elke minuut van de dag te controleren of het niet zichtbaar is, het te bedekken en te zorgen dat niemand iets merkt. Door die inspanning ben ik 's avonds al helemaal kapot. Zo gaat de cirkel rond en rond, maar ik wil het niet meer. Toch is het als een verslaving, het lijkt alsof ik niet zonder kan.
Het spijt me.
23 mei 2014 - bewerkt op 23 mei 2014
- meld ongepast verhaal
-
Upright
vrijdag 23 mei 2014 18:35
Vervelend dat dit je overkomt. Ik heb het zelf ook gedaan en begrijp hierdoor hoe je je voelt. Wat mij hielp is om een kleine vlinder op mijn polsen (of waar je dit doet) te tekenen met hierin een naam van iemand die ik lief heb. Ik wilde diegene geen pijn doen en weerhield door dit de dwang om mijzelf daar pijn te doen. Dit heet ook wel "The butterfly project" misschien eens waard dit op te zoeken.
-
Labyrinthine
vrijdag 23 mei 2014 18:37
Ik ken "The butterfly project" inderdaad, ik zou het kunnen proberen. Bedankt.
-
BjornD
vrijdag 23 mei 2014 23:11
Dat je het nu niet kunt stoppen betekend niet dat je het nooit in je zal hebben.
Misschien heb je niet altijd op elk moment die kracht, misschien niet vandaag noch morgen of deze week.
Maar wie weet heb je volgende week wel de kracht om het uit te stellen, of volgende maand.
Ik weet dat het niet makkelijk is, en in 1x ophouden met zelfbeschadiging is ook vaak geen reëel/haalbaar doel.
Neem het met kleine stapjes, dag voor dag, elke dag dat je niet toegeeft aan die drang is een dag waarop je gewonnen hebt, waarop je kracht bewezen is.
Hoewel elke minuut er ook een is natuurlijk
En langzaam kan je maar zo de kracht vinden om langere periodes te stoppen.
Verwacht niet dat na 1 overwinning de weg makkelijk word, en geef de moed niet op na een terugval.
Wie weet sluimert de drang maanden na de laatste snee nogsteeds in je rond.
Maar ken je valkuilen, en ontdek je kracht.
Zodat mocht je in een valkuil vallen, je weet waar de kracht in je verborgen zit om vol te houden.
Maar stoppen met zelfbeschadiging is niet altijd 'zomaar' haalbaar op elk willekeurig moment.
Je neemt zelf het woord verslaving al in de mond, een verslaving heeft meestal een oorzaak waardoor het ontstaat, en waardoor het in stand blijft, zich blijft herhalen.
Om de verslaving, in zo´n geval dus het gevolg te stoppen, moet je eerst de oorzaak ontdekken, en oplossen.
Bij sommige dingen moeten de wortels eruit getrokken worden voordat het stopt met terugroeien.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 mei 2014 Hoe ik mij voel [3]
- O 23 mei 2014 Eenzaam [2] ( 1 )
- O 23 mei 2014 Verdriet, maar waarom? [1] ( 3 )