Hoe te doen bij zijn terugkomst

Het laatste jaar is snel gegaan. De maanden zijn omgevlogen.
Ik heb veel gewild, minder gedaan maar wel doelen bereikt en nieuwe gesteld.
Er zijn situaties geweest die ik liever niet had ervaren. Ik heb momenten gehad
dat ik liever even niet was. Misschien enkel wilde zijn. Dagen waarop ik mezelf
voortslepend overeind hielp en uitkeek naar de nacht. De nacht die veiligheid,
rust en ruimte leek te bieden maar dat een leugen bleek te zijn. Velen uren
werden woelend doorgebracht. Met continu maar een paar vragen. Zij die niet
beantwoordt werden, omdat het me niet lukte.
Het niet weten wie ik ben, waar ik sta en waar ik heen wil, was en is dat
wat me bezig houdt. Ik zal nooit een vaststaand antwoord willen hebben, dat
is in mijn ogen onmogelijk en geen doel. Wanneer je concrete antwoorden hebt
zul je niet verder ontwikkelen en ben je de uitdaging van je leven kwijt.
Wel lijkt het me fijn om steekwoorden te kennen. Om houvast te hebben aan
kleine paaltjes langs de weg die ik bewandelen moet, zal en wil.
Het zijn grootse vragen waarvan ik mezelf niet vandaag verplicht om antwoord
op te geven, te hebben en te formuleren. Daar is het de dag niet voor en daar
heb ik op dit moment geen behoefte aan.

Wat wel mee speelt en redelijk gekoppeld kan worden aan deze vragen, is hoe
ik me deze week op 'moet' stellen. Het woord 'moeten' gebruik ik vaak en ik
word er de laatste tijd steeds vaker op gewezen. Daardoor krijg ik zelf er al een
nare bijsmaak van. In deze gebruik ik hem wel, omdat ik zelf het gevoel heb
een masker op te moeten zetten de komende dagen. Dat wat ik zo goed kan.
Wat ik jaren geoefend heb en maar weinig mensen zagen en/of zien.
Woensdag is het zo ver. Het moment waar ik maanden geleden, weken geleden
en dagen geleden nog niet aan wilde denken en nog steeds niet klaar voor ben.
Na vier maanden fysieke afwezigheid van hij die mij een stempel bezorgde en
een zelfbeeld aangeleerd heeft waar maar weinig mensen trots op zullen zijn,
landt hij woensdag op Schiphol en zullen alle hoofden blij gestemd zijn. Hier in
huis, in de omgeving, bij vrienden en familie. Iedereen is blij hem te zien, te
ontvangen en wil dolgraag naar zijn verhalen luisteren.
Ik weet dat ik het moeilijk krijg. Dat is geen lastige zin om neer te zetten.
Het is crisis in m'n hoofd. Het is druk en ik krijg er geen vat op waarom, van
welk deel het komt van de lijstjes, de gebeurtenissen en dergelijke. Onbewust
heeft het zo'n invloed op me. Stiekem dacht ik dat vier maanden tijd een tijd
voor mij zou zijn. Alle ruimte en energie om me voor te bereiden op de terugkomst
nu weet ik, dat dat niet kan.
Ik zal het door moeten, de knuffel moeten ervaren en mijn best moeten doen
om naar hem te luisteren en niet direct op mijn eilandje te zitten.

Oprecht hoop ik dat hij bezinning heeft gehad de laatste maanden.
Maar ik vrees.. dat dat bij hoop blijft.