Hoi dagboek.

Of zoiets.

Ik heb maar waar eens besloten om iets te schrijven. Ik zit nu in de trein, het regent en het is donker best wel triest weer (bijpassend bij mijn stemming). Als kind zei ik altijd 'de lucht huilt met mij mee'.

Elke keer als ik denk dat dingen beter worden lijkt alles weer in te zakken. Twee weken tot mijn nieuwe opleiding en ik voel me zacht gezegd niet geweldig .. ik doe wel alsof of ik probeer mezelf moed in te praten. Ik denk weer vaak aan mijn ex, niet zozeer dat ik hem mis misschien meer het idee van 'een vriend hebben' en wat er mis is met mij is dat ik geen normale relatie kan hebben. Mijn huisgenoot maakt het mij ook niet gemakkelijk, ze blijf zich maar kinderachtig opstellen en over mijn grenzen heen gaan. Die veilige thuis basis die ik dacht dat ik had begint eerder een soort van vecht basis te worden.

Mijn hoofd blijft maar kloppen en het wanhopig gevoel blijft groeien.

Ik hoop dat tijden beter zullen worden.
18 aug 2015 - bewerkt op 18 aug 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van st-ar
st-ar, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende