Ken je dat gevoel? Dat je nietig bent.
Ongeveer 6 miljoen mensen, en jij bent er eentje van. Naast jou wereld hebben nog 6 miljoen mensen hun eigen wereld. En NIEMAND is in staat om zijn eigen gevoel te delen met iemand, niemand leeft precies het zelfde leven als iemand anders. 6 miljoen hersenen die allemaal een eigen wereld hebben.
Ik zie mezelf in mijn leven als de hoofdrolspeelster. Het leven is de set, en ik ben de hoofdpersoon. Alles draait om mij, ik ben in elke scène aanwezig.
Maar in het totaal ben ik niet meer dan een mier die toevallig over de vloer van de set heenkruipt. Je hebt geen belang voor de wereld. Als ik dood zou gaan zou hij doordraaien. De film word niet stopgezet.
Mijn leven draait om mijn gevoelens. Om mijn geluk en welzijn. Ik probeer gelukkig te zijn, en mijn leven zo goed en aangenaam mogelijk te maken. Eigenlijk ben je daar altijd mee bezig. Maar wanneer ik hier over na ga denken lijkt dat nutteloos. 6 miljoen mensen proberen hun leven goed te maken. Met elkaar. Maar jij bent maar zo'n klein deeltje van het geheel.
Waarom leef ik mijn leven, alleen om mij een gelukkig gevoel te bezorgen. Als ik dood ben is er niemand meer die mijn gvoel of berijkte geluk herleeft. Is er niemand die ooit precies heeft geweten wat er in mijn hoofd omging. Ik kan alles nog zo goed uitleggen, maar niemand zal het ooit helemaal snappen. Je bent eigenlijk heen eenzaam in je eigen gevoel.
En toch streef ik naar geluk, naar een goed gevoel, naar EEN gevoel. Ik wil voelen, ik wil de hoofdrol spelen, ik wil een nietig deeltje zijn van het geheel.
Ik mag van mezelf een intens gelukkig gevoel krijgen van een goed boek, of van mooie muziek. Ik mag van mezelf verlieft worden, ookal weet je niet hoe die ander zijn gevoelens heeft.
Omdat ik nou toevallig een klein deeltje ben, kan ik nog wel grootheidswaanzig hebben in mijn film.