hoop

Ik weet dat iedereen in hun eigen wereld, iedereen hun eigen problemen heeft.
Ik had dan ook nooit gedacht dat schrijven zou helpen bij het verwerken van alles wat er gebeurd en gaat gebeuren
Afgelopen nacht was een hel. en zo voelt het nu weer.

Emoties die maar blijven lopen. doorlopen met pijn, zo zenuwachtig als hel. Terwijl in dit soort gevallen de kleinste dingen. om je bij elkaar te houden, op te staan en door te gaan. Niet opgeven.
Ik haat mezelf zo erg dat ik het zover heb laten komen, had ik destijds maar gewoon meer voor mezelf gekozen plaats van voor anderen.
Want andere mensen helpen is het mooiste wat er is. Maar alsjeblieft ik waarschuw jullie allemaal denk ook aan jezelf, want hier heb je het voorbeeld. denk je allen maar aan andere en cijfer je jezelf weg. Dan verdwijn je langzaam aan tot het te laat is en je het niet meer aan kan.

Er zijn veel momenten waarop ik moet huilen of het nu van de pijn is, of ik me alleen voel, bang ben het maakt niet uit. Voor je gevoel ben je helemaal alleen, ondanks de beste vrienden die naast je staan. Diep van binnen waar het zoveel pijn doet zijn hun er niet.

Ik ben een gevoelsmens en ik zal eerlijk zeggen sinds dat ik de handicap heb. Thuis zit omdat ik niet kan werken. En daardoor in therapie moet. Heb ik al zo vaak gedacht waarom zou ik nog blijven leven, dan ben ik tenminste van de pijn af. Maar dan ben ik zo iemand die eraan denkt wie ze achter laat

mijn moeder waar ik zoveel van hou ondanks ruzie af en toe hoort er bij, Mijn vader zonder wie ik het echt niet kan redden hij is mijn held en altijd al geweest. Hoe vaak hij wel niet heeft gepraat met me. Toen mijn trouwdag was gingen er allemaal dingen fout en zeiden mensen op het allerlaatste moment nog af. Wat me zoveel pijn heeft gedaan. Dat ik letterlijk ben gelopen naar de zaal waar het feest zou zijn. Dat papa achter me aan kwam en me een knuffel gaf en vast hield. En tegen me zei ik weet dat het niet leuk is maar dit jou moment en laat het niet verpesten geniet ervan. Jij bent de bruid jij bent het middelpunt. en iedereen die nu afzegt dat zijn nooit echt vrienden geweest. Zonder mijn papa zou ik het niet redden in deze wereld. Dan heb je mijn beste ooit nog die precies hetzelfde heeft meegemaakt. tenminste ongeveer hetzelfde. Hij sleurt me overal doorheen en is er altijd voor me. Dan mijn lieve man en beste vriendin waar ik ook echt niet zonder kan.

het klinkt misschien raar maar zonder hun kan ik dit niet overwinnen. en zelfs met hun vindt ik het nog zo ontzettend moeilijk. Maar het is nog maar bijna 1 maand tot de intake. en dan nog het plan van aanpak voor mijn werk. genoeg dingen die je er constant aan herinneren.

Maar ik heb hoop zoveel hoop dat het me gaat hopen met de mensen die ik hierboven heb genoemd ik hou het meeste van hun. Van iedereen op de wereld hou ik van hun het meeste en mijn schoonmama, schoonpapa en het allerliefste vrolijkste meisje mijn grote vriendin Anniek (9 jaar en het syndroom van Down).
En met hun hulp ga ik er doorheen komen, en kom ik terug als iemand anders maar wel in het goede.

En ik weet dat het nog vroeg is. Maar hoever ik nu al ben. Ik ben echt trots op mezelf maar durf het niet te tonen. Want het verdriet zit er altijd. en als ik het toon dan ben ik bang dat het verdriet meegaat.