Houten kistjes

Voor mij is de Sinterklaas altijd het leukste feest van het jaar geweest. En dat komt vooral door de familie en de gezelligheid die we tijdens het Sinterklaasfeest ervaren. Met z’n allen erwtensoep/boerenkool eten. De mannen die ruzie maken om de rookworst. Een leuk cadeautje uitpakken met een simpel dobbelspel erbij. Maar vooral: samenzijn.
Het is iets waar ik extra waarde aan hecht sinds één van mijn tantes is overleden aan een herseninfarct. Ze was de verbindende factor van de familie. Ze bedacht leuke dingen om samen te doen en de vakanties die ik met haar had, zal ik nooit vergeten. Het was voor iedereen een groot verdriet toen ze er opeens niet meer had. En de familie viel meer uit elkaar.

Ik begreep toen ze overleed al: koester de momenten die je samen hebt. Want voor je het weet valt er iemand weg. En dan heb je er misschien spijt van dat je ze niet zo veel hebt gezien als je wilde. Door allerlei omstandigheden ontstond er een soort splitsing, waardoor mijn twee nichtjes en hun vader (de kinderen en man van mijn overleden tante) afstand hielden. Inmiddels is mijn oom eveneens overleden en is er weer meer contact met mijn twee nichtjes.

Mijn opa is dit jaar 91 geworden. Mijn oma is bijna 90. En voor de tweede jaar op rij, gaan we waarschijnlijk geen Sinterklaas met de hele familie vieren. Ik kan niet anders dan beseffen dat het volgend jaar misschien helemaal niet meer kan. Omdat ze dan niet meer leven. Of omdat er andere omstandigheden zijn. En dat vind ik lastig. Zeker gezien het feit dat een van mijn nichtjes dit jaar moeder is geworden en door de hele Coronatoestanden, hebben mijn opa en oma hun achterkleinkind slechts één keer kunnen zien.

Het zou zo ontzettend fijn zijn als we toch eens bij elkaar konden zijn. Zoals vanouds. Boerenkool eten, ruzie maken om de rookworst, een cadeau ontvangen dat je waarschijnlijk ergens in een kast stopt en jaren later ziet en denkt: oja, dit was eigenlijk best leuk.

Ik zou dus graag mijn opa en oma meer willen zien, maar dat is amper gebeurt. En al zeker niet met de hele familie. Hoewel we geen grote familie zijn, zijn dat toch te veel mensen bij elkaar. En het maakt het lastig: twee hele oude mensen, een baby. Veiligheid voorop. Dat begrijp ik. Maar lastig is het wel.

Want de enkele keer zie dat ik ze zie, zie ik ze achteruit gaan. Mijn opa en oma hebben wat lichamelijke klappen gehad in een korte tijd. Opeens zijn ze écht oud. Ze kunnen niet meer de dingen doen die ze zo graag willen. Mijn opa heeft bijvoorbeeld jarenlang houten kistjes gemaakt en met fineer prachtige patronen gemaakt. Een heel precies karweitje, waarbij de patronen uit dun hout gesneden moeten worden. En uit een andere klein dun fineer, moeten eveneens die patronen worden gesneden, en die twee worden dan in elkaar gelegd. Als je er ook maar iets afzit, ziet het er niet meer mooi uit.

Mijn opa heeft honderden kistjes gemaakt. Maar ook onderzetters, en zelfs tafels. Allemaal met dezelfde precieze en van zeer hoge kwaliteit. Soms met heel veel kleuren, soms met superkleine details, wat allemaal handmatig uitgesneden is en op de juiste plek is gelegd, soms gebruik gemaakt van ook messing of geheel andere technieken. Hij probeerde altijd wel iets nieuws. En de hele kist zelf werd ook zelf gemaakt. Prachtig met vilt ingelegd en het geheel werd zo goed gelakt, dat het ook echt jarenlang meegaat. Hij kan het niet meer. Zijn handen trillen te erg, zijn focus is te snel weg. En dat is zo jammer. Vindt hij zelf ook. Hij mist het.

Ik heb een aantal kistjes, die door hem gemaakt zijn. Ik wilde die graag, omdat ik ze prachtig vind. Maar ook omdat het de beste aandenken zijn die je kunt bedenken. Bij mijn ex staat ook nog een op maat gemaakt kistje. Maar mijn nieuwe vriend heeft helaas nooit een kistje van mijn opa mogen krijgen. Simpelweg, omdat hij het niet meer kan maken.

En nu mijn woonkamer een make-over heeft gehad (en ik nog wel veel te doen heb…) wordt het misschien tijd om ook de kistjes die ik van hem heb op een mooie plek neer te zetten. Ik ga daar eens over nadenken.

Hier wat van zijn kistjes. Degene die ik heb, moet ik nog eens een keer mooi op de foto zetten.















Ik ben 36 en ik heb het geluk dat mijn opa en oma nog leven. Dat ze nog steeds samen in een huis wonen, en het op zich prima redden daar. Ze krijgen hier en daar wat hulp, maar ze redden zich. Ik hoop dat we ook snel nog samen met de hele familie kunnen zijn.