How to Katie, #1

Titel geinspireerd door How to ADHD.
Wachten tot mijn behandeling start (als ik die krijg) kan niet. Wie weet wanneer die start nu ik in een andere stad ben.

Ik heb mezelf gisteren te ver gepusht.

Ik voelde energie omdat het al een paar dagen zo is dat ik geen conflicten had met mijn vriend, en al langer dat het niet aan mijn kant begint, door mijn depressieve gedachten, spanning, scherp reageren en doorgaan ook wanneer mijn vriend me probeert tegemoet te komen. Toen had hij ruimte om boos te zijn, om scherp te zijn.

Ik voelde energie omdat het me meerdere dagen lukte om gewoon door te ademen en me niet door mijn brein alle kanten op te laten trekken.

Het was fijn om te denken aan alles wat ik moet doen.

Ik zit even te kijken naar welke *klusjes* ik gisteren gedaan heb.

Balkon schoon geveegd. Ben er echt blij mee. Er lagen nog peuken van weet ik hoeveel jaar geleden van de commissie waar mijn vriend bij zat, bierdopjes van de buren, naast veel aarde wat er naartoe was gewaaid over de jaren, naalden van bomen enzo.

Boodschappenlijst gemaakt + avondeten voor volgende week gepland. Was hier zo een uur mee bezig.

Gelezen over de NBA omdat ik heel graag basketball wil gaan volgen na heel veel jaren er geen tijd voor gemaakt te hebben. Mijn vriend volgt meerdere sporten en dat motiveert mij om dat ook te doen. Zo zie je maar dat ik wel een beetje een zus/broer/vader/vrienden die ik regulier zie, miste die meer "typisch mannelijke" dingen doen. Ik heb behoefte aan zo een soort hobby.

Boodschappen gedaan. Te voet met zware tassen. Ongeveer een uur. Zonder uitpakken. Daarna ook nog uitpakken. Toen gaan zitten.

Besloten dat ik het stofzuigen voor vandaag laat, maar na het avondeten nog een uur bezig geweest met mijn week plannen. (Denk dat het zonder afleidingen wel een half uur was geweest maar ik reken die afleidingen gewoon mee. Want zo gaat mijn hoofd gewoon. Iemand met een chronische lichamelijke aandoening zou ik ook niet gaan pushen om sneller te lopen/werken...)

Eerst een lijst gemaakt met wat ik allemaal wil doen, dan die opdelen op volgorde van prioriteit, wat eerst moet, welke dingen kan ik gewoon per dag bepalen of ik ze wil doen, niet te veel op 1 dag willen doen, ruimte laten voor onvoorziene omstandigheden, en rust... Toen was het 22:00 's avonds geloof ik. Tussendoor wel rust proberen te nemen en leuke dingen doen maar dat was niet genoeg. Want...

Toen besloot ik een begin te maken aan een RET-schema over angstige gedachtes over iets wat ik vandaag wilde doen. Vriend zei: dat is zwaar hoor. Doe je niet zomaar in een avondje. Ga relaxen.

Daar was ik het 100% mee eens.

Ik had al na de boodschappen klaar moeten zijn met klusjes. Want toen begon ik moe te worden. Ging ik steeds meer dingen vergeten. Ging ik meerdere keren tegen het bureau aanbeuken en minder goed opletten op de kabel van de (dure, fijne) koptelefoon van mijn vriend waar hij me mee vertrouwt als audiofiel, maar dan moet ik daarop letten.

Overigens ontdekte ik een paar dagen geleden dat veel spanning in mij zat, omdat ik jaloers ben naar mijn vriend, over veel dingen, maar deels ook omdat hij gewoon een relatief normale jeugd heeft gehad. Ouders die goed op het geld letten en geen rare relaties aangingen.

Bij vriendinnen en andere mensen voel ik totaal geen jaloezie als ze zo een fijn leven hebben gehad. Soms een beetje lastig met dingen uitleggen maar ik ben vooral gelukkig om zoveel mensen te zien die een relatief rustig familieleven hebben gehad.

Maar bij mijn vriend... Ik weet niet... Ik denk omdat ik bij hem zo goed van dichtbij zie hoeveel verschil het uitmaakt. Afgezien van de financiele rust, dat hij gewoon een spaarrekening heeft, dat zijn ouders die hebben geopend voor hem, dat hij kan rekenen op hen voor financiele steun.

Hoeveel het uitmaakt als je gewoon... Ouders hebt die aan hun eigen zelfontwikkeling hebben gewerkt en beseften dat rust en structuur het belangrijkst is.

Die beseften dat zij voor hun zelf moeten zorgen, niet alleen direct voor hun kind, want hoe het met de ouder gaat heeft indirect effect op het kind.

Ik heb dat zo vaak proberen duidelijk te maken aan mijn moeder. Zorg voor jezelf. Het gaat niet alleen om de aandacht en zorg die je aan mij geeft. Want haar zien lijden kostte mij ook energie. Haar gefrustreerde reacties. Haar "shopping therapie" terwijl ik zakgeld wilde en zelf wilde bepalen waar ik die aan uit wil geven. Niet aan duizend stukken kleding. Aan een concert misschien, of aan een game.

Ik erkende dat ik jaloers was.

Bijvoorbeeld. Omdat ik constant zie bij hem thuis hoe hij gewoon zoveel had kunnen sparen om allerlei nerdy dingen te halen, om allerlei audiofiele apparatuur te kopen. Ik wilde ZO LANG een fancy stereoset, ZO FUCKING LANG, maar nee, dat vond ze te duur, laten we 200 euro uitgeven aan fucking kleding en schoenen... Ik ben ook audiofiel, ik heb zoveel muziek geluisterd en gevonden en geordend door de jaren heen, maar ik had nooit de concentratie en ruimte om onderzoek te doen naar apparatuur omdat ik constant met mijn moeders drama moest dealen.

Ik erkende dat ik jaloers was om te horen over hoe zijn vader over de laatste jaar anger management cursus had gevolgd.

Om hoe ze met zijn allen gaan zitten praten over hoe de communicatie beter moet. Zonder dat iemand zijn gevoelens moet wegstoppen. Kijken hoe alles samen kan. Geen bijtende, manipulatieve oma. Zijn vader heeft het contact met zijn familie grotendeels afgekapt, want hij beseft dat familiebanden die giftig zijn voor je gezin op afstand moeten worden gehouden.

Mijn opa had 3 jaar niet gepraat met zijn moeder maar mijn oma bleef aan haar familie vastgeplakt en samen hadden ze altijd vooral ruzie en spanning door die randfactoren.

Cultuur, opvoeding, noem maar op. Die boeien mij echt zo weinig als ik geen rust in mijn leven heb. Fuck it all.

Ik erken dat ik jaloers was, en misschien nog wel ben ook al kalmeerde ik zoveel toen ik dat aan hem erkende.

Hij reageerde begripvol & niet uit de hoogte. Hij voelde zich gelukkig ook niet schuldig want hij begrijpt dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen.

Dat was fijn, dat gaf mij veel rust. Ik voelde me misschien wel een tikje schuldig dat ik een lelijk gevoel had als jaloezie over het feit dat mijn vriend een fijnere jeugd had dan ik, ook al ben ik vooral gelukkig dat het zo is.

Die erkenning aan mijn kant en aan zijn kant gaf me weer nog meer ruimte om te genieten van alles. Voor concentratie.

En toen ging ik van alles doen. Niet helemaal losgeslagen, ik voelde geen euforie ofzo, maar ik deed veel en die afleiding kostte ook veel energie.