Huis vol met lorren
Ik herken deze man niet meer terug. We zijn helemaal van elkaar vervreemd geraakt.
Hij wilt niet verder met mij. Hij wilt een ander wijf.
Pijnlijk!
Hij zegt deze levensstijl te leven en als ik daar niet mee kan leven dat hij mij niet meer moet.
Hij wilt zijn spullen terug. Zijn matras moet ook weg bij de vuilnis want die krijg ik ook niet.
Conclusie: Deze levenstijl is toch shit want het heeft mij uiteindelijk toch niks opgeleverd.
Dit is de harde realiteit.
Met lege handen achtergebleven.
Een huis vol met lorren.
Lorren uitzoeken en weggooien.
Dit is wat in gecreëerd heb. Lorren, ouwe kleding, ouwe dekbedovertrekset van 18 jaar geleden.
Dit is mijn eigen puinzooi waar ik mee geconfronteerd word.
Dit huis heeft verders ook niks. En ik wil ook niks in dit huis doen kwa opknappen etc.
De ene teringzooi na de andere.
Waarom ook de vinger wijzen naar de ander als jij zelf puinzooi creeërt en in stand houd.
Tis zijn leven toch?
Dit is hoe hij wilt leven en ik niet. Het botst steeds.
Laat ook maar zitten. Ben niet eens boos op hem.
Hooguit verdrietig. Maar hallo. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen puinhoop dat ik gecreëerd heb. Niet hij, niemand niet behalve ik zelf.
Dus ik ga maar weer verder met lorren bij elkaar verzamelen.
Lorren hier, lorren daar. 23 jaar geleden zelfde teringzooitje altijd. Kleding en zooi overal.
Niks op orde.
Hoe kunnen mensen omringd zijn met zoveel puinhoop?
We geven de moed niet op.
Gewoon weer verder gaan met opschonen van alle puinhoop.
Ik moet het uiteindelijk zelf doen.
Gr Art =Tiek
Artistiek, vrouw, 6 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende