Ik ben je naam allang vergeten.

Soms vraag ik me wel eens af wie het figuur nou eigenlijk is waar ik zoveel aan denk. Ik heb wel vaag een beeld, maar ik herken het niet meer. Herinneringen kan ik er ook nog bij ophalen. Ik meen me je stem nog te kunnen horen, ergens vaag uit het verleden. Het echo't rond in de ruimte in mijn hoofd. Ik weet dat je belangrijk voor me was. Oh, ja. Ik had nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou. Als ik weer eens mezelf kwijt ben geraakt of dat persoon in mij (of dat wat ik dan voor moest stellen) heb laten verdwijnen dan voel ik jouw hand nog wel eens op mijn schouder. Zelfs heel af en toe voel ik je lippen nog. Maar dat is maar zelden. Dit lijkt allemaal geweldig te klinken, maar het werd mijn allergrootste pijn. Ik weet vooral nog goed hoe het voelde om de woorden uit me getrokken te krijgen. Niet dat ik ze ooit uitgesproken heb, ik kon ze nooit over mijn lippen krijgen. Ze liggen nog steeds op het puntje van mijn tong.


Hoe ik jou uit het oog ben verloren weet ik al niet meer. Volgens mij was ik klaar met jou. Met jou, maar vooral met de pijn. Soms als ik naakt voor de spiegel sta en de allang niet meer zichtbare blauwe plekken op mijn armen en benen zie, besef ik dat het de juiste keuze was. Je was een groot deel van mijn leven en ik ben er zeker van dat er nog steeds iets mist. Want ik weet niet wie je bent. Ik ken je stem, je ogen, je handen, je lippen en zelfs je gedaante. Blijkbaar wil ik ook niet weten wie je bent, anders wist ik het toch? De klappen die je me gaf waren pijnlijk, maar ze hebben nooit getipt aan jouw woorden.


Je probeert tot op de dag van vandaag nog steeds tot me door te dringen. Iets in mij blokkeert het, blokkeert jou. Ik wil nog steeds niet weten wie je bent, ik weet niet eens meer hoe je heet. Misschien als ik heel diep in de stoffige hoekjes van mijn gedachten graaf dat het me tebinnen schiet. Ik weet dat ik het ooit ergens op een briefje heb geschreven. Met trillende handen, want het moest er gewoon mooi komen te staan. Het was immers jouw naam wat ik aan het schrijven was. Nu is dat papiertje verscheurd (net als jouw hart overigens). Jij doet er alles aan om het weer terug te draaien. En ik?

Ik ben je naam allang vergeten.
20 sep 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Jongbloed*
Jongbloed*, vrouw, 30 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende