ik groet de wereld

Hier een nieuweling,een groentje in het schrijven.
Maar oefening baart kunst,dus ik ga vanaf vandaag een fervent schrijfster worden.Alleen zal ik men leven dan wel iets interessanter moeten maken,zodat er toch wel iets te schrijven zal zijn...
Misschien begin ik vandaag met de inleiding,zodat als ik al de rest van men vreemde herselkronkels neerschrijf,het toch niet al te gestoord zal overkomen.Wie ben ik?Wat doe ik?en waarom?(lijkt wel een show van Jambers)Ik vrees dat ik in die helse periode zit dat ik zelf niet echt de antwoorden weet op die vragen.Ik ben ernaar op zoek,maar helaas met bitter weinig resultaat.Ik kan zo een beetje alles zijn,noem om het even wat,ik ben het zeker al geweest!
Voor de moment voel ik me vooral zeer erg gestoord en als ik de dokters mag geloven ben ik dat ook.Gestoord en zwak,want wie houdt er nu vast aan oude gewoontes na een opname van 5 maand waar men onder ogen heeft gezien dat die hoe dan ook fout waren?
Ik ben zelfs te zwak om een easy leventje als het mijne aan te kunnen.
Want uiteindelijk heb ik weinig reden tot klagen...
Ik ben opegegroeid in een vrij warm nest,heb de meest hilarische,ruimdenkende pa ever,een gevoelige warme vrouw als moeder en 2 zussen met 10 vingers en 10 tenen.
Daarbuiten heb ik 3 geweldige vriendinnen....
Maar daar stopt het dan ook wel.
Er is 1 iemand waar je het de rest van je leven zowiezo mee zal moeten doen,en die persoon haat ik.Ik haat me van men lelijke kop tot men misvormde kleine teen en als het echt zo is dat het de binnenkant is die telt,dan heb ik het nog erger getroffen.
Ik ben een koud,egoistisch,harteloos,gestoord,negatief-denkend rot kind.
En wat doen mensen met een afkeer van zichzelf?Die gaan zichzelf pijn doen,straffen en vernietigen op 1 of andere manier.
Ik reageer alles al anderhalf jaar af op men eten.Alles wat me tegenzit,alles wat me kwetst,alles wat ik voel...ik uit het door niet te eten.
Voor mensen die daar nooit mee te maken hebben gehad is dat enorm absurd en lijkt het vanzelfsprekend dat je gewoon je bord leeg eet en dat daar dan ook alles mee is opegelost.
Ik vrees dat het zo niet werkt....Ik ben 5 maand opgenomen geweest en heb daar 5 maand normaal gegeten...maar beter voelde ik me er niet door en het heeft me zeker niet genezen.
Bij deze wil ik ineens alle cliché-beelden over anorexia-patienten doorbreken,want ik merk dat ze steeds allemaal over de zelfde lijn worden getrokken.
-ze zien zichzelf niet allemaal als een walrus in de spiegel.Er zijn er ook veel die zich heel bewust zijn van het feit dat ze er uitgemergeld uit zien.
-Ze genieten er niet allemaal enorm van als ze hun vriendinnen koekjes zien eten.
-Het is niet steeds een noodkreet naar aandacht!!!
-Het is niet gewoon puur een rage!
-Het is niet iets dat vanzelf wel overwaaid(volgens de cijfers duurt deze ziekte gemiddeld 7 jaar en er zijn er zelfs die chronisch zijn!)
Bij mij is het al anderhalf jaar aan de gang en het mag nu echt wel eens gaan stoppen,maar ik weet dat ik de enige ben die dat kan laten stoppen en ik doe het niet....er houdt me zoveel tegen.
Ik ben bang...bang voor eten,bang voor kilos,bang om men enige communicatiemiddel kwijt te spelen,bang om in niets nog goed te zijn,bang om mensen altijd weer teleur te stellen,bang om niet te slagen in dit leven en niet te voldoen aan al die hoge verwachtingen.
Maar hier sluit ik af voor vandaag,want ik moet men kamer stofzuigen als ik vandaag nog de deur uit wil wandelen.En ik ben liefst vanal buitenshuis,ver weg van men moeder,die ik ondanks al haar liefde en warmte bijzonder hard haat.Vraag me niet waarom...