ik heb een vriendinnetje

En dat vriendinnetje ken ik al sinds dag 1 van de middelbare school.
Zo'n 14 jaar dus.
Lief klein aanhankelijk meisje.
Af en toe een beetje kleverig ( zet jij 1 stap naar rechts, zet zij er 2), maar opzich niks mis mee.
Door de jaren heen vriendinnen gebleven, al sinds een paar jaar wel een stuk minder.
Dit heeft onder andere te maken met haar keuze in vriendjes en hoe zij daarmee omgaat.
Heeft zij een penis (kan het niet echt mannen noemen) gevonden om haar bezig te houden, dan lijkt het alsof de rest van de wereld ook meteen niet bestaat. Ik dus ook niet.

Opzich niet zo vreemd, je bent verliefd je wil bij je liefde zijn en hij bij jou dus prima. (Dat ik het een ontiegelijke arrogant eikel vond zullen we maar even achterwege laten)
Na een aantal jaar verder en aantal lovers verder, heb ik mij ook steeds verder van haar afgetrokken.
Ik ben erachter gekomen dat mevrouw mij eigenlijk helemaal niet nodig heeft, behalve als het aan komt op af en toe mee uitgaan, of als de meneer in kwestie op dat moment geen tijd heeft voor haar.
Dan ben ik goed genoeg.
Nu heb ik een tijd lang de methode omgedraaid, van haar ook gebruik gemaakt als ik daar zin in had, maar het zat me niet lekker. Ik wil vriendinnen zijn met iemand omdat ik het er goed mee kan vinden en je lol kan hebben en je gewoon vriendinnen kunt zijn, niet om elkaar maar een oor aan te naaien.
Ik verzin dus ook vaak excuses als zij weer is hoge nood had.

Inmiddels is ze single na een knipperlicht relatie en heeft ze dus weer behoeftes.
Naar een lul en naar mij om samen op zoek te gaan naar die lul.
Ik pas hiervoor dus krijg ik de meest achterlijke verzoekjes om dingen te gaan doen.
En dan niet even een middag shoppen, nee hotels in Amsterdam, high tea met een blogger waar ik nog nooit van heb gehoord ( ik volg dat ook totaaaaal niet) en weekendjes kamperen in de Ardennen.

Ik weet eerlijk gezegd niet echt wat ik ermee aanmoet, een jaar geleden heb ik alles min of meer op tafel gegooid hoe ik me toen voelde, ik realiseer me ook dat ik niet in aanmerking kom voor vriendin van het jaar als zij mij nodig heeft, maar verdorie ik ben geen blanke onderbetaalde versie van Oprah hoor.
Als ik er alleen maar kan zijn voor haar wanneer zij weer is last heeft van kerel-jeuk of het gaat juist niet goed met de kerels, dan hoepel je maar op.
Aan de andere kant heeft ze het nu niet makkelijk door wat persoonlijke dingen die behoorlijk heftig zijn en vind ik het toch wel sneu aangezien ze toch niet zoveel mensen heeft.

Maar ik ben gewoon bang dat als ik nu weer met haar echt omga, dat het een kwestie van tijd is voor penis 432 aan komt kakken en ik weer aan de kant wordt geschoven.
Ik heb altijd gezegd, ik ben er voor iedereen die me nodig heeft, al is het om 3 uur snachts als iemand uit mijn vriendenkring ergens echt mee zit, BEL ME..
Maar naar 54 keer hetzelfde gemekker te hebben gehoord, ben ik er wel klaar mee...