ik hoor niet in jou wereld

Ik hoor niet in jou wereldje

Ik hou van je, met heel mijn hart, maar we weten allebei dat ik er niet helemaal bij pas.
Niet bij je familie, niet bij je vrienden, en misschien ook niet bij jou.

We verschillen als dag en nacht, en dat hoeft niet slecht te zijn, maar nu is dat het wel.

Ik ben een emotioneel wrak, die wil communiceren als het niet lekker loopt, die een potje wilt janken als ik me even niet goed voel. Ik studeer en probeer wat van mijn leven te maken. Ik heb geen humor die een ander kwetst, ik ben niet asociaal maar juist erg beleefd. Ik ben direct, soms hard, maar vaak niet.

Jij bent een lieverd, maar o zo hard. Zo gemeen en bot kan je uit de hoek komen. Je familie, je vrienden, ze zijn zo anders dat dat ik ben. Zo hard, bot en gemeen. Ze hebben humor die andere zo kan kwetsen, ze schelden en praten voor mijn gevoel zo a-sociaal, dat ik me soms schaam dat ik erbij ben.

Ik denk na over de gevoelens van anderen, en nee dat is ook niet altijd goed. Ik blijf denken, en misschien, heel misschien zeg ik ooit wat ik denk. Jullie zeggen het gelijk en wat dat met een ander doet, dat maakt jullie niet uit, want jullie zijn met jullie zelf bezig.

Ja, gister is het uitgesproken. "Jody, Ik vind je heel vreemd". Ik wist dat jullie me raar, rustig, emotioneel vonden. Jullie praten over me, maar helaas niet met me. Er word nooit gevraagd; waarom deed je dit nou? Waarom doe je zo?.

Ja ik vind dit lastig. Dat ik anders ben, dan jullie. Anders dan anderen. En zoals zij zeggen: "Ik snap niet wat je met haar doet, want ze is zo anders dan je exen. Zo rustig, gevoelig, veel te lief etc."

Ik vond het fijn dat het uitgeproken werd dat ik anders was, raar en emotioneel. Ik vond dat iemand zei wat ze dachten, dat ze het zeiden tegen mij.

Maar nu is nog de 2e klus: Niks aantrekken van wat een ander zegt! Jezelf blijven! Dat emotionele, iets te lieve, rare wrak.

Ik neem het hun niet kwalijk dat ze zo zijn, maar ik wil ook niet worden zoals zij!